Stakingen vliegen ons om de oren, cao’s spreken zich uit en hardwerkende mensen zijn er klaar mee. Tijdens de stakingen omtrent de regeling van het vroegpensioen denk ik terug aan de woorden van Brigitte Kaandorp: ‘’Ik heb een heel zwaar leven’’. Ik denk dat steeds meer mensen zich kunnen vinden in de woorden van deze komiek wiens woorden humoristisch bedoeld waren, maar pijnlijk waar blijken te zijn. Vroegpensioen voor mensen die zwaar werk leveren klinkt als iets doodnormaals. Vaak gaan deze beroepen al gepaard met een lager-dan-gemiddeld salaris en vele werkuren. Maar wat er nu allemaal valt onder zwaar werk is onduidelijk, het is zo’n vaag en breed begrip. Nederland is een van de weinige landen die dit niet eens wettelijk heeft genoteerd. Naast de politie, metaalwerkers, schoonmakers, NS-personeel en nog veel meer viel mij een missende sector op: de horeca.

Slijtage, artrose maar klagen is uit den boze

‘’Raad ‘ns hoeveel vandaag?’’ Dit is de standaardvraag die ik krijg van mijn vader wanneer hij terugkomt van zijn werk. Het aantal waar hij naar op zoek is, slaat echter niet op de hoeveelheid gasten die aanwezig waren of de behaalde inkomsten van de dag. Deze dagelijkse vraag slaat op het aantal stappen dat hij die dag gezet heeft: ‘’30.000 stappen vandaag weer!’’ Om een vergelijking te trekken: dit staat gelijk aan 20 à 25 gelopen kilometers, terwijl een gezond mens tussen de vier- en achttien duizend stappen per dag zet. Doe maar effe het dubbele joh, en dat is dan dagelijkse kost. Week in, week uit. 

‘’30.000 stappen vandaag weer!’’

Het flinke aantal stappen is niet het enige waar mensen in de horeca klachten aan overhouden. Verhalen over een verandering in houding (door gedragen borden op één arm), artrose in de handen en slijtage in de knieën zijn alom voorkomend. Daarnaast is het werken in de horeca niet enkel serveren. Neventaken zoals opruimen, schoonmaken en soms in de keuken staan horen daar ook bij. Ondertussen staken de schoonmakers zelf wel, terecht overigens, maar ik vraag me af waarom de mensen in de horeca zich niet achter deze actie scharen. Naast het salaris, dat al niet geweldig hoog ligt, missen deze hardwerkende Nederlanders ook nog een goede vroegpensioenregeling.

Ik zie mijn vader namelijk niet tot zijn 67e heen en weer banjeren om te vragen of iemand nog een bakkie pleur wil.