Je hele familie achterlaten om jezelf en hen te beschermen is iets waar veel van ons niet over na hoeven te denken, omdat wij in vrijheid leven. Voor Majed uit Syrië is dit een ander verhaal. Hij is in 2012 het land ontvlucht vanwege de oorlog en heeft zijn familie achter gelaten. Majed was toen 19 jaar oud. Hij woont nu in een vluchtelingen kamp in Nijmegen

Majed is een 31-jarige man die woont op het vluchtelingenkamp in Nijmegen. Hij is elf jaar geleden gevlucht uit Damascus, de hoofdstad van Syrië. Via Libanon, Turkije, Servië, Hongarije en Duitsland is hij in Nederland terechtgekomen. Hij woont hier nu drie maanden. In Damascus studeerde hij IT-assistent en was hij bezig met zijn stage. Op het moment dat hij zou afstuderen brak de oorlog uit en één jaar later is hij gevlucht.

“Het leven is Syrië was hemels”, zegt hij. Hij had daar alles: familie en vrienden. Er was dan wel is waar geen democratie, maar daar maakte Majed zich op dat moment niet druk over. Hij was tenslotte een student. Hij werd wakker, ging naar de bakker voor het ontbijt en ging daarna naar school. Na school werd er gewerkt in zijn vaders winkel. Ook leuke dingen zoals zwemmen en picknicken hoorden erbij, maar dat veranderde allemaal toen in 2011 de burgeroorlog uitbrak.

Vluchten

Majed is gevlucht omdat hij niet betrokken wilde worden bij de oorlog. “Er is geen reden om de mensen te doodden”, zegt hij.

“Mijn neef is overleden in Syrië. Het regime heeft hem opgepakt voor dingen die hij niet had gedaan maar door hem te martelen zou hij wel bekennen, dat kon zijn lichaam niet aan en hij is gestorven. Veel van mijn vrienden zijn ook overleden als gevolg van de oorlog”, verteld Majed.

“Na school moet je in Syrië in dienst en als ik het land niet had verlaten of mezelf niet had gemeld voor de dienstplicht, zouden ze mijn familie pijn doen”, zegt hij.

“Het is raar want je zit in je huis en je weet niet zo goed wat er gebeurt. De rakketen vallen net als regen. Je weet niet wie de rakketen afvuren of wie er goed of fout is. Als ik werd betrokken in deze oorlog zou ik meer fout doen dan goed,” verteld Majed.

Majed is alleen naar Nederland gevlucht. Hij is de grens met Libanon legaal overgestoken met zijn paspoort. Hij is toen voor twee jaar in Libanon gebleven, daarna heeft hij acht jaar in Turkije gewoond en na de aardbevingen in Turkije van dit jaar is hij via Servië, Hongarije en Duitsland naar Nederland gekomen. Daar is hij vanuit Ter Apel terechtgekomen in de crisis opvang in Breda. Hij heeft daar iets langer dan één maand gewoond en is toen naar Nijmegen verhuisd. “Het kamp blijft hier tot november”, zegt hij.

“Ik heb gelopen tot de grens met Libanon, daarna gebruikte ik een auto.” Toen hij Turkije verliet, verliet hij het in een vrachtwagen.  In Servië heeft hij de vrachtwagen verlaten en is hij naar de grens met Hongarije gegaan. “Er was daar een groot, hoog hek en waar ik overheen ben gegaan. Ik heb twee of drie dagen gewacht tot de auto kwam en daarmee ben ik naar Duitsland gegaan.” Hij heeft in Duitsland één nacht geslapen en toen is hij met een trein naar Nederland gekomen. “Het was best makkelijk voor mij. Ik weet niet of ik geluk heb gehad of dat ik gewoon genoeg mensen om me heen had die me wilde helpen, want de groep voor en achter mij zijn allebei gepakt”, vertelt hij.  

“Ik zou mijn ouders graag naar hier willen brengen, maar mijn ouders zijn oud dus ik ga als het veilig is terug om ze te helpen.”

Nederlandse toekomst

In het kamp in Nijmegen waar hij nu woont heeft hij niet zoveel te doen. Werken mag hij niet want hij heeft geen Burgerservicenummer. Hij zou wel graag willen werken, maar daarvoor moet hij eerste een afspraak hebben gehad bij de IND (=Immigratie- en Naturalisatiedienst, zij bepalen of er een verblijfsvergunning wordt afgegeven.) Hij kan niet wachten op die afspraak “Ik houd niet van stil zitten.” Omdat Majed goed Engels spreekt, helpt hij andere bewoners wel eens met dingen vertalen.

In het kamp komen veel verschillende nationaliteiten voor. Zo zijn er Turken, Iraniërs, Syriërs, Jemenieten, Spanjaarden, Egyptenaren, Eritreeërs en Roemen. Op het kamp is een plek voor gezinnen en er zijn aparte tenten voor alleen vrouwen en mannen. Hij kan het kamp 24 uur per dag op en af en in het kamp wordt Nederlands gegeven. Majed is bezig met het leren van Nederlands. “Gelukkig ben ik in een land terechtgekomen waar ze goed Engels spreken en kan ik me daarmee goed redden, maar toch wil ik Nederlands leren om nog beter te kunnen inburgeren.”

Majed wil graag zijn hier studie afmaken op de Radboud universiteit. Hij wil graag trouwen.
“Ik dacht al aan trouwen en kinderen toen ik nog studeerde, maar door de oorlog zijn mijn plannen verpest en heb ik dat een beetje op de lange baan geschoven.” Ook zou hij graag een groot gezin willen hebben. “In onze cultuur is het heel normaal om veel kinderen te hebben meer kinderen is een grootere zegen van god. Verder probeer ik positief te blijven en vooruit te blijven kijken. Vooral niet te veel naar het verleden kijken daar kan je toch niks meer aan doen”, zegt hij.