De jeugd belandt nog steeds vaak op het verkeerde pad en de afgelopen jaren worden steeds meer jongeren opgepakt in de haven van Rotterdam. Zwijgrecht probeert, door een verhaal te vertellen, mensen te behoeden van het maken van de verkeerde keuzes en slaagt hier aardig in.

De Nederlandse crime film, vergelijkbaar met Mocro Maffia, vertelt het meeslepende verhaal van de Rotterdamse jongen Ilias, een uithaler in de Haven van Rotterdam. Wanneer hij te horen krijgt dat hij vader wordt, wilt hij het criminele circuit verlaten, maar dit blijkt lastiger dan verwacht. 

Vraag je jezelf af wat een uithaler is? Daar geeft Zwijgrecht gelijk antwoord op, want de film opent namelijk met de woordenboekdefinitie. Een uithaler is iemand die een haven binnendringt en gemokkelde drugs uit de containers probeert te halen. Erg belangrijk voor het verhaal dus. 

Hoewel sommige films en series zoals Ferry of Mocro Maffia het criminele circuit nog weleens kunnen verheerlijken legt Zwijgrecht juist de gevolgen van de acties van de personages bloot. Maakt iemand een verkeerde keuze, dan wordt deze meteen afgestraft, al dan niet later in het verhaal. Dit geeft ook meer spanning in de actiescènes, omdat je steeds het gevoel hebt dat er iets mis kan gaan en je nooit zeker weet of een personage ongedeerd uit een situatie komt. 

Regisseur Jelle Posthuma werkte voor deze film samen met mensen die zelf uit een criminele omgeving kwamen zoals de acteur Geronimo Comvalius. Hij speelt de uithaler Orlando. Geronimo verloor zijn beste vriend door criminaliteit en nu wilt hij anderen hiervoor behoeden door deze film te maken. De ervaringen van jongens zoals Geronimo maken de film daarbij ook geloofwaardiger.

Zwijgrecht blijft dus erg dicht bij de realiteit. Dit wordt versterkt, doordat de film veel tijd neemt voor het tonen van de levens van de personages. Je ziet de worstelingen met geldproblemen, relaties, groepsdruk en chantage. Hierdoor begrijp je waarom zij hun keuzes maken en ga je met ze meeleven. Als een personage wat overkomt raakt dit je dus ook.

Straattaal 

Waar de film wel wat steken laat vallen is het acteerwerk. Het overdreven gebruik van straattaal is in sommige scènes zo ‘in your face’ dat het erg onnatuurlijk en ongeloofwaardig overkomt. Wie daar wel goed mee omgaat is hoofdrolspeler Yasin Lorenzo Lubbe. Zijn teksten komen geloofwaardig over, omdat hij zijn woorden voorzichtiger kiest en bij alles wat hij zegt een emotie af te lezen is.

Zwijgrecht is zeker het kijken waard. Het verhaal is meeslepend, de personages zijn realistisch en de actiescènes zitten goed in elkaar. De film laat zien dat het leven binnen het criminele circuit niet over rozen gaat en het verschuilt de consequenties niet. Jongeren zullen na het kijken van deze film nog wel een tweede keer nadenken om dit pad te bewandelen. Laat dat nou precies het doel van de makers zijn.