Een jaar geleden verloor dispuut Les Sauvages, onderdeel van studentenvereniging Olof, hun huisgenoot Indi. Hij besloot om uit het leven te stappen. Drie huisgenoten van Indi blikken nu terug op het afgelopen jaar. Wat voor impact het verlies op de groep heeft en hoe ze het een plekje hebben kunnen geven.

 Delen, delen, delen

“De eerste maand hebben we er vooral heel veel over gepraat.” vertelt Nickolai. “Er kwamen ook veel andere disputen langs om een biertje te doen, om mooie verhalen aan elkaar te vertellen over Indi. Langzaam konden we het op die manier een plekje geven.” Tijn vult aan dat de gemeente en slachtofferhulp ook een rol hebben gespeeld. “We hadden veel steun aan elkaar, maar het was ook fijn dat we aan hen ons verhaal kwijt konden. Als een neutrale partij.”

Een keer per maand heeft het dispuut een vergadering. Deze zijn nu anders dan voorheen, vertelt Tijn. “Bij de vergaderingen beginnen we nu standaard met een ronde om te vragen hoe het met iedereen gaat, of mensen iets willen delen als er iets is gebeurd en of iedereen er mentaal goed in zit.” Volgens Ivan heeft dat de openheid naar elkaar vergroot.

Fijne steunmomenten

Naast de kaarten en bloemen die in grote getalen binnenkwamen zijn er een aantal momenten van steun die zijn blijven hangen. Anton: “Dat de ouders van Indi zijn langs geweest. Dat wij onze verhalen over hem konden vertellen en zij die van hen. Ik denk dat dat wel heeft geholpen voor ons allebei.” Tijn vertelt dat ze ook veel met de oud-leden van Les Sauvages hebben kunnen praten. “We hebben destijds de dies (latijn voor verjaardag) van het dispuut in november laten doorgaan zodat iedereen, ook oud-leden, het met elkaar over konden hebben.”

Nickolai is een gebaar vanuit een ander Tilburgs dispuut bijgebleven: “Twee, drie dagen na het overlijden van Indi konden alle disputen bij Olof bloemen neerleggen en er met elkaar bij stilstaan. Wij fietsten hier uiteindelijk ook naartoe, toen kwamen we onderweg dispuut ‘Hunky Dooly’ tegen, die net van Olof terugkwamen. Zij zijn toen weer omgedraaid om er toch samen met ons te staan. Dat vond ik een heel mooi gebaar.”

Dynamiek binnen de groep

Tijn ziet dat het verlies van Indi wel iets teweeg heeft gebracht binnen de dynamiek. “Je merkt natuurlijk wel dat Indi er niet is. Het was wel een aanwezig persoon, niet iemand die je niet ziet. Daarnaast was Indi een van de eerste personen waar je op afstapte als je ergens meezat.”

Nickolai heeft daarnaast ook gemerkt dat een band intensiveert als je als groep zoiets meemaakt. “Je gaat natuurlijk als huisgenoten, dispuutsgenoten, heel veel met elkaar om. Ik denk dat je niet echt weet wat zo’n band betekent totdat zoiets gebeurt. Want dan zie je pas echt hoe hecht zo’n band is. Want je bent veel met elkaar aan het feesten en aan het ouwehoeren, en dan gebeurt er zoiets. Dan zijn er zoveel mensen voor je en jij bent er voor zoveel mensen. Dat vond ik heel erg mooi.”

Het dagelijks leven

De mannen hebben vandaag de dag het dagelijkse leven wel weer aardig kunnen oppakken, vertelt Tijn. “De eerste weken mis je hem heel erg, maar doordat er ook weer nieuwe mensen komen op huis moet je ook weer door. Je mist hem gewoon vooral als persoon.” Dagelijks denken ze wel aan Indi vertelt Anton: “Altijd als je de bar (op het dispuutshuis) binnenloopt en je ziet zijn vest hangen naast de vaandels, dan denk je er altijd wel even aan. En soms als je even aan niks denkt, dan komt het ook voorbij. Maar het belet ons nu niet hoe we een dispuut met elkaar kunnen zijn.”

Nickolai ziet ook dat iedereen weer verder kan, maar dat je het wel altijd bij je houdt: “Want het is wel iets wat is gebeurd. Het is niet iets wat we onderdrukken. Maar persoonlijk, als huis en als dispuut moeten we ook weer door. We willen en zullen hem niet vergeten, maar we willen er ook niet altijd in blijven hangen. Daarom is het goed dat we in die vergaderingen altijd bij elkaar peilen hoe het met iedereen gaat.”

De herinnering levend houden

Om Indi op het dispuutshuis van Les Sauvages te koesteren, staan er in de bar boven de piano kaarsen. En heeft het dispuut zijn CCT-vest (barcommissie binnen Olof) opgehangen naast hun dispuutsvaandels met het woord ‘knuffelmorum’. Want zo vertelde Nickolai: “Knuffelmorum is misschien wel de beste verwoording die je kan maken van Indi.”

Om de nagedachtenis van Indi te koesteren organiseert het dispuut op de dag van zijn overlijden een speciaal diner in het teken van Indi. Daarnaast hebben de heren op 28 september meegedaan aan de Bersama (Indonesisch voor samen) Run. Deze obstacle run werd georganiseerd door de ouders en vrienden van Indi in zijn oude woonplaats Lichtenvoorde. Het geld dat hiermee werd ingezameld ging naar stichting MIND en stichting 113.