Na jaren van spanningen en geweld leeft Israël opnieuw tussen hoop en vrees. Het recente staakt-het-vuren geeft maar tijdelijk rust. Het geweld kan ieder moment weer uitbreken. Voor Shay Simkovitch, vader van drie jonge kinderen, is oorlog geen nieuws dat je even wegzet: het is dagelijkse realiteit. Tussen bunkers, sirenes en korte momenten van opluchting probeert hij zijn gezin zo normaal mogelijk te laten leven in een land waar veiligheid nooit vanzelfsprekend is.

Die spanning is iets waar veel mensen in Israël dagelijks mee te maken hebben. Voor Shay betekent dat, dat hij er altijd rekening mee moet houden “Het gevoel van dreiging in het land is er eigenlijk altijd al geweest, maar deze oorlog heeft ons veel harder geraakt, ‘’ vertelt Shay. Aan het begin van de oorlog verloor hij zelfs een buurman, iemand die hij bijna dagelijks zag en sprak. “Opeens was hij er niet meer. Het voelde vreemd en het kwam heel dichtbij.”

Die constante dreiging beïnvloedt alles wat hij en zijn gezin doen. Zelfs bij eenvoudige dingen, zoals een uitstapje, moet hij altijd vooruitdenken. “Als we ergens heen willen, moeten we eerst bedenken: wat doen we als er ineens een alarm afgaat? Alles moet passen bij de mogelijkheid om snel een bunker te bereiken.”

Leven met bunkers en sirenes

De spanning is ’s nachts het ergst. Soms vallen er bommen en moet het hele gezin snel onderduiken op een veilige plek. In nieuwere huizen, vertelt Shay, zijn er speciale bunkerkamers binnen het huis. Meestal slapen hier de kinderen, zodat ze bij een alarm direct veilig zijn. In Shay’s gebouw is de dichtstbijzijnde schuilplaats onder het huis.

“Als het luchtalarm afgaat, krijgen we ook een melding op onze telefoon. Hierna hebben we ongeveer anderhalve minuut om veilig in de bunker te komen,” legt hij uit. ‘’Afhankelijk vanwaar de raketten afgevoerd worden, zoals Iran, Libanon, Yemen of Gaza en dichter bij  het front, hebben we maar twintig seconden om te schuilen voordat de eerste inslag plaatsvindt. Meestal duurt zo’n raket aanval tien tot vijftien minuten. Aan het begin van de oorlog moesten we elke paar uur de schuilkelder in, nu is dat twee keer per dag.’’

Voor zijn werk heeft Shay het geluk dat hij online kan werken vanuit huis, maar dat neemt de onzekerheid niet weg. “Al meerdere keren ging er een sirene af, terwijl ik midden in mijn werk zat. Dan moet ik alles laten liggen en direct naar de bunker rennen.’’

soldaten en gegijzelden

De oorlog kwam voor Shay ook op persoonlijk vlak dichtbij. Een van zijn buren werd gegijzeld door Hamas, en hij zag van dichtbij hoe dat de wijk en de mensen raakte. “Gedurende de twee jaar gingen familieleden van de gegijzelden elke week de straat op om te protesteren en aandacht te vragen voor hun familieleden. Ik speel klarinet en om mijn steun te betuigen, trad ik hierbij verschillende keren op.” vertelt hij. “Het was zwaar om te zien hoe diep iedereen hierdoor geraakt werd. Het voelde alsof de hele wijk in spanning leefde.’’

Toen de gegijzelden een paar dagen geleden eindelijk vrijkwamen, werd duidelijk hoe groot de impact was, niet alleen op hun leven, maar op de hele gemeenschap. “Je merkt echt de opluchting in Israël nu ze terug zijn. Het was zo intens, dat het land zelfs een groot winkelcentrum speciaal sloot, zodat de teruggekeerde gegijzelden rustig kleding en andere benodigdheden konden uitzoeken, zonder overweldigd te worden door de mensenmassa. Buiten mijn huis hangen nu overal Israëlische vlaggen, zodat mijn buurman die nu op krachten komt in het ziekenhuis, bij thuiskomst direct kan zien dat hij welkom is.”

Toch kunnen we nog niet van echte vrede spreken. “Net nadat het staakt-het-vuren begon, werd het verbroken doordat Hamas een militair voertuig neerhaalde. Twee soldaten kwamen om het leven, Één van hen was de schoonzoon van iemand met wie ik samenwerk,” zegt Shay. “Het treft bijna iedereen in Israël op de een of andere manier. Iedereen kent wel iemand die door deze oorlog geraakt is.’’

Tussen angst en hoop

Nu het vuur tijdelijk is gestaakt, ademt Israël iets rustiger. “We zijn opgelucht. Ik hoef mijn kinderen nu niet meer met de auto naar school te brengen want ik kan ze nu alleen naar huis laten lopen. Maar vrede is er nog niet. Zolang er nog gijzelaars in Palestina zijn en families wachten op hun doden om te kunnen begraven, is het nog niet voorbij,” zegt Shay.

Toch probeert hij te hopen. “Ik denk dat het einde dichtbij is. Misschien komen we nu in een periode van rust. Meestal hebben we in Israël ongeveer tien jaar tussen de oorlogen. Dus ja, ik geloof dat er weer een oorlog komt, maar niemand weet waar die vandaan zal komen. Dat is de realiteit waarin Israël moet leven.”