Lviv – Oekraïne, 3 mei 2024 – In de straten van Lviv merk je het meteen: het contrast tussen een bruisende stad en de rauwe realiteit van oorlog. Ramen van kerken en historische gebouwen zijn ter bescherming dichtgetimmerd. Op verschillende plekken hoor je het gebrom van aggregaten die winkels en restaurants van stroom voorzien. En daar bovenop wordt het dagelijks leven meerdere keren onderbroken door het indringende geluid van het luchtalarm. De Oekraïners zijn het inmiddels wel gewend. Het luchtalarm is geen reden meer voor paniek.
Samen met mijn Oekraïense vriendin Olya wandel ik door de stad, wanneer we worden aangesproken door Rainer. Hij hoort ons Engels praten en vraagt nieuwsgierig waar we vandaan komen. Rainer, oorspronkelijk uit Duitsland, woont en werkt nu in Lviv. Hij doet vrijwilligerswerk bij By Porokhova, een plek waar ze camouflagenetten maken voor het front.
By Porokhova is gevestigd in een oud schoolgebouw. Bovenin het gebouw is een ruimte ingericht, simpel maar functioneel. Links staat een soort zithoek waar vrijwilligers even pauzeren met een kop koffie. Rechts is het harde werk zichtbaar: netten hangen gespannen terwijl een paar mensen druk bezig zijn met het knopen van camouflage.
Rainer leidde ons rond. “Gisteren waren hier dertig mensen aan het werk. We maken netten voor verschillende seizoenen: wit, groen, bruin, wat ze maar nodig hebben. Meestal duurt het twee tot drie weken om een bestelling af te ronden, en daarna sturen we die naar het front.”
Camouflagenetten zijn cruciaal voor de verdediging van soldaten aan het front. Ze helpen hen hun uitrusting en posities te verbergen voor mogelijke dreigingen. “Het is duizend keer beter dan thuiszitten en piekeren over de oorlog zonder iets te doen. Dus het is ook een soort therapie voor iedereen,” zegt Rainer.
In de ruimte ontmoet ik Natalia en Julia, twee jonge vrouwen die bijna dagelijks komen helpen. Ik praat met hen over hun kijk op de oorlog en hun gevoelens over de hulp van andere landen. “We zijn zo dankbaar voor alle hulp die we hebben ontvangen, maar helaas is het nog steeds niet genoeg. We blijven hoop houden en willen zoveel mogelijk doen om te helpen. Ik probeer hier elke dag te zijn,” zegt Natalia.
Hun vastberadenheid is indrukwekkend. Ondanks alles blijven ze optimistisch en stralen ze een soort kracht uit die moeilijk te beschrijven is.
Als de netten klaar zijn, rollen de vrijwilligers ze samen op. Maar voordat dat gebeurt, zingen ze het Oekraïense volkslied: “Sjtsje ne Vmerla Oekrajina” (Oekraïnes glorie). Het is een indrukwekkend moment. Iedereen staat even stil bij het doel van hun werk. Het geeft me kippenvel.
De netten, gevuld met hun hoop en steun, worden daarna naar de frontlinie gestuurd.
Hoop en steun
Mijn bezoek aan By Porokhova liet me zien hoe veerkrachtig mensen kunnen zijn, zelfs in de zwaarste omstandigheden. Het werk dat ze hier doen, biedt niet alleen een manier om praktisch een steentje bij te dragen, maar ook om hoop en kracht te vinden. Terwijl de Oekraïners camouflagenetten knopen, bouwen ze tegelijk aan een hechte gemeenschap waarin niemand er alleen voor staat. En misschien is die verbondenheid wel net zo waardevol als de netten zelf.
