Teleurstelling, frustratie en het verlangen naar vrijheid: het zijn gevoelens die me overvallen na weer een mislukte poging voor mijn autotheorie-examen. Terwijl anderen al zorgeloos over de weg rijden, blijf ik worstelen met moeilijke vragen en hoge kosten. Wanneer krijg ik dat rijbewijs in mijn handen?
Negen fouten voor gevaarherkenning, drie fouten voor kennis en zes fouten voor inzicht. Die rode duim omlaag bij het resultaat. Weer gezakt. Teleurstelling overvalt me als ik besef dat ik voor de derde keer moet opgaan voor mijn autotheorie. “Gewoon je best doen”, “Logisch nadenken”, “Deze keer haal je het”, ik krijg het allemaal naar mijn hoofd gesmeten, maar het is simpelweg niet zo makkelijk.
Elke dag rijden er talloze auto’s op de weg, elk bestuurd door iemand die zijn of haar theorie heeft gehaald. Waarom lukt het mij dan niet? Ik verlang naar de vrijheid van de weg: niet afhankelijk zijn van anderen of het openbaar vervoer. Voluit meezingen met de muziek, ramen open. Wat een vrijheid!
De kosten van het examen, die 48 euro per poging bedragen, vergroten de druk nog meer. Ook de lessen zijn behoorlijk prijzig en een cursus kost al snel 100 euro. Ik ben niet echt een fan van die cursussen; het was vreselijk om zo vroeg in de ochtend drie uur te luisteren naar iemand die een PowerPoint presenteert – of eigenlijk meer schreeuwt. Je zit met een groep onbekenden en moet om de beurt vragen beantwoorden, wat best spannend is, vooral als je het verkeerde antwoord geeft.
Veel examenvragen verbijsteren me volledig. Waarom moet ik dingen weten die in de praktijk vaak niet relevant lijken? Het voelt soms alsof ik een doolhof van onnodige informatie moet doorgronden voordat ik de vrijheid van het rijden kan ervaren. Als ik met een aanhangwagen wil rijden, zoek ik wel op wat de maximale gewichten zijn en welk kenteken ik daarvoor nodig heb. Zolang ik deze informatie niet nodig heb, waarom moet ik dat dan leren?
Terwijl anderen al rijden, zit ik nog vast in de theorie. Maar ik geef niet op; met elke mislukking kom ik een stap dichter bij de dag dat ik eindelijk de weg op kan.
