Een afscheidsbrief schrijven, dat had Pieter Omtzigt zich nooit voorgenomen. Hij is altijd van plan geweest zijn ambtstermijn van vier jaar keurig af te maken. Doordat het herstel van zijn burn-out moeizaam gaat, komt er dinsdag toch een einde aan zijn Kamerlidmaatschap, dat ruim twintig jaar duurde. Dat einde was bescheiden, maar liet hem niet onberoerd.

Na de stemmingen, met het lintje dat hij eerder die middag van Kamervoorzitter Martin Bosma kreeg opgespeld, liep Omtzigt de plenaire zaal van de Tweede Kamer binnen. De publieke tribune van die zaal was goedgevuld, onder andere met oud Tweede Kamervoorzitter Khadija Arib. Ook kreeg Omtzigt steun van alle NSC-bewindspersonen van het huidige kabinet, die zich in vak K hadden verzameld.

In de afscheidsbrief van Omtzigt, die Tweede Kamervoorzitter Bosma voordroeg, ging het veel over de toeslagenaffaire. Een onderwerp waarmee Omtzigt zich bij het grote publiek bekendmaakte als dossiervreter. “Met geen pen zijn de gevolgen te beschrijven voor de tienduizenden zieke arbeidsongeschikten die slachtoffer zijn van het systeem.”, zegt Omtzigt daarover in zijn afscheidsbrief. Ook geeft hij aan dat de kracht van de slachtoffers, waarvan er een aantal op de publieke tribune zaten om zijn afscheid van dichtbij mee te maken, voor hem de inspiratie was om door te gaan.

Toch stopt Omtzigt nu. In zijn brief schrijft hij “vervreemd te zijn van het politieke proces en het dagelijkse mediaspektakel.” Als voorbeeld daarvan noemt hij de recente ophef rondom de lintjes voor COA-vrijwilligers, die minister Faber niet wilde verstrekken: “We zijn onvoldoende zichtbaar bezig met oplossen van problemen van Nederland. Terwijl de tent hier in de fik staat als vijf lintjes niet worden ondertekend.”

Zijn afscheid uit de Tweede Kamer liet Omtzigt niet onberoerd: terwijl Bosma Omtzigt persoonlijk toesprak over zijn reputatie als dossiervreter, het feit dat beginnende politici tegen hem opkijken en het feit dat hij met 20 zetels voor NSC de “hoogste waardering heeft gekregen die je maar kan krijgen, namelijk waardering van de kiezer”, braken de tranen bij hem uit. Na de speech van Bosma barstte er een applaus van ruim een minuut los. Waarbij er ook nog eens vanaf de publieke tribune gezongen werd: “Pieter, bedankt! Pieter, bedankt!”. Een bescheiden afscheid misschien, na ruim 20 jaar Kamerlidmaatschap, maar wel eentje waarbij nog maar eens duidelijk werd dat Omtzigt bij velen een geliefd kamerlid was.