Waarom voelt iemand de behoefte om een ander te kleineren met woorden? Voor veel jonge vrouwen is straatintimidatie een alledaagse realiteit, die ongemak en frustratie oproept.
Gisteren werd bekend dat Amsterdam vrouwenhaat moet gaan aanpakken als ideologisch extremisme. Een meerderheid van de gemeenteraad schaart zich achter een voorstel van D66, dat op die manier geweld, seksueel grensoverschrijdend gedrag en intimidatie tegen vrouwen wil terugdringen, aldus Het Parool.
Uit landelijke cijfers blijkt dat twee op de drie jonge vrouwen te maken hebben gehad met seksueel grensoverschrijdend gedrag, fysiek of verbaal. Recente cijfers tonen aan dat driekwart van de jonge vrouwen in Amsterdam tussen de 15 en 34 jaar last heeft van straatintimidatie.
Vernedering
Het is me al vaker overkomen. “Je bent kankerlelijk,” “ey meisje, je moeder,” “sooo goeie akka.” Zomaar, terwijl ik langsloop op straat. En elke keer stel ik mezelf dezelfde vraag: waarom? Waarom voelt iemand de behoefte om mij lelijke dingen toe te roepen?
Ik begrijp het niet. Het is kwetsend, onnodig en bovenal zo zinloos. Het is niet alsof ik zomaar iemand iets lelijks zou toeroepen. Wat win je ermee om een ander naar beneden te halen? Het maakt je geen beter mens, en mij al zeker niet gelukkiger. Toch is het de dagelijkse realiteit voor veel jonge vrouwen in Nederland, vooral in steden als Amsterdam.
Dat de gemeente dit nu als ideologisch extremisme wil gaan aanpakken, voelt als een stap in de goede richting. Want straatintimidatie gaat niet alleen over woorden, het gaat over macht, vernedering en het ontzeggen van veiligheid op plekken waar we allemaal zouden moeten kunnen lopen zonder angst.
Ik ben blij dat er eindelijk erkenning is. Maar tegelijk vraag ik me af waarom dat überhaupt nodig is. Het zou toch vanzelfsprekend moeten zijn dat je anderen met respect behandelt.