Rotterdam, 15 september 2024 – Het Schouwburgplein in het hart van Rotterdam is wordt omgetoverd tot een levendig strijdtoneel van hoop. Een zee van Palestijnse vlaggen wuift in de frisse wind, de kleuren fel contrasterend tegen de grijze hemel. Overal om je heen hoor je het ritmische geroep van slogans, gedragen door de koude septemberlucht.
Vanaf de vroege middag stromen mensen samen. Jong en oud, gezinnen met kinderen, studenten en activisten; allemaal komen ze hier met één doel: hun steun voor Palestina uiten. Sommigen dragen de iconische zwart-witte keffiyeh om hun schouders, terwijl anderen grote spandoeken vasthebben met leuzen als “Vrijheid voor Palestina” en “Stop de massamoord”. Op de gezichten van de demonstranten is een mengeling van emoties te lezen. Woede, verdriet, maar vooral vastberadenheid. Dit conflict duurt al te lang, en de mensen op het plein vandaag laten luid en duidelijk weten dat ze dit niet langer willen accepteren.
Een jong meisje van niet ouder dan tien houdt een kartonnen bord omhoog: “Ik wil weer met mijn nichtje spelen.” Haar blik is leeg, maar haar boodschap is hartverscheurend. Haar ouders staan naast haar, hun gezichten getekend door de zorgen die elke ouder moet voelen in tijden van oorlog en conflict. Ze zeggen niets, maar de aanwezigheid van hun dochter vertelt alles.
Gerechtigheid
Midden op het plein heeft zich een grote groep verzameld rond een klein podium. Sprekers komen aan het woord, hun stemmen vol emotie. Ze spreken over families die verscheurd zijn en over het verlies van hun identiteit. Elke spreker wordt ontvangen met applaus, en soms klinkt er een luid gejuich door de menigte. Maar er zijn ook momenten van stilte, momenten waarop de woorden bij omstanders diep binnenkomen en de pijn van de demonstranten nvoelbaar is. Een vrouw, gekleed in een lange, zwarte jurk, veegt haar tranen weg terwijl ze luistert naar een toespraak over kinderen die zijn vermoord tijdens de inval in Rafah.
Er wordt gezongen, gezwaaid met vlaggen, en de slogans – vaak in het Arabisch – galmen door de straten van Rotterdam. Het geluid weerkaatst tegen de hoge gebouwen rondom het plein. Het voelt alsof de stad zelf meebeweegt met de demonstranten.
Stille spanning
Aan de rand van het plein staan rijen politieagenten. Hun aanwezigheid is duidelijk, maar ze houden zich op de achtergrond. Toch is hun aanwezigheid voelbaar, als een stille herinnering dat de emoties van vandaag ook uit de hand kunnen lopen. De demonstranten houden het echter vreedzaam. De spandoeken en vlaggen worden met trots omhooggehouden, de gezangen klinken luid en helder, maar de spanning blijft. Een enkele blik tussen een agent en een demonstrant zegt genoeg; er is begrip, maar ook onbegrip. Ze staan tegenover elkaar, niet uit haat, maar uit plicht en overtuiging.
Hoop en doorzettingsvermogen
Ondanks de donkere wolken die boven het plein hangen, lijkt de sfeer hoopvol. Mensen praten met elkaar, delen verhalen en foto’s van familieleden die ver weg zijn, of die ze nooit meer zullen zien. Er is verdriet, maar er is ook hoop. Hoop dat hun stem, vandaag in Rotterdam, gehoord zal worden. Ze hopen dat hun strijd op een dag rechtvaardigheid zal brengen.
Terwijl de menigte zich langzaam verspreidt en de schemering valt over de stad, worden de vlaggen opgevouwen, de spandoeken ingepakt, maar de boodschap blijft: de strijd voor Palestina gaat door, en Rotterdam heeft dat luid en duidelijk laten horen.
