Thibau Nys (22) werd zondag voor het eerst Belgisch kampioen veldrijden. Zijn vader, Sven, was negen keer de beste van de zuiderburen. ,,Het staat negen tegen één”, herinnerde een interviewer Thibau aan de inhaalrace die hem te wachten staat, waarop de kersverse winnaar in lachen uitbarstte. ,,Soms beseft Thibau niet dat hij nog zo jong is en dat de wereld aan zijn voeten ligt”, schrijft columnist Roland Pijnen.
,,We gaan een crosske krijgen. Ik voel het aan m’n ellebogen”, voorspelt negenvoudig winnaar Sven Nys in de opgezette studio bij het Belgisch kampioenschap veldrijden in Zolder.
Hij is de teammanager van Baloise Glowi Lions, een van de grootste ploegen in het veldrijden, en tevens de vader van topfavoriet Thibau Nys. Ondanks dat, kijkt niemand vreemd op dat Nys plaatsneemt op de stoel van analist. Zijn collega van dienst is bovendien Sven Vanthourenhout, net gestopt als bondscoach en neef van tweevoudig winnaar Michael Vanthourenhout. Het is alsof Peter Bosz vlak voor de topper tegen AZ de stoel van Kenneth Perez zou innemen om de wedstrijd voor te beschouwen – iets wat bijna ondenkbaar is.
Het is een kleine wereld. Eentje die moet buigen voor de weg, waardoor de grote Wout van Aert het kampioenschap voor de derde keer op rij links laat liggen. Dit, gecombineerd met het aantal verschillende winnaars dat dit veldritseizoen heeft opgeleverd, maakt dat het dit jaar een van de meest open strijd in jaren belooft te worden.
Posterboy
Laurens Sweeck, Eli Iserbyt, Michael Vanthourenhout, Niels Vandeputte en Thibau Nys: allemaal hebben ze dit seizoen al zegegevierd. Sweeck, Iserbyt en Vanthourenhout weten bovendien hoe het voelt om de Belgische driekleur over hun schouders te dragen, maar het explosieve en technische parcours in Zolder is meer op het lijf van Nys geschreven.
Als jongste van het stel is hij de enige die heeft mogen proeven van het wegseizoen, met vorig jaar vijf etappeoverwinningen in meerdaagse wielerkoersen en de eindzege in de Ronde van Hongarije. Op hellende aankomsten toonde Nys over een straf eindschot te beschikken en bewees hij in staat te zijn om gevestigde wereldtoppers te verslaan.
In Zolder is het afzien geblazen, met sneeuw, modder en diepe plassen die de strijd verhevigen. Iedereen heeft hun bril al lang en breed afgedaan, terwijl Nys met zijn blonde coupe en fel oranje bril in het rond rijdt als een posterboy. Als de te verslagen man met zijn Europese trui, geeft hij, na Van Aert en Mathieu van der Poel, het veldrijden weer kleur op de wangen.
‘De jeugdigheid spat ervan af, het is misschien een tikkeltje arrogantie, omdat zijn bijnieren meer adrenaline aanmaken dan die van wie dan ook, of simpelweg omdat hij weet dat hij de beste is’
Nys mist in de eerste ronde nog de aansluiting met de kopgroep, maar houdt zijn kruid droog, wetende dat de koers zich eerder als een schaakspel dan als een sprint naar de meet zal ontvouwen. Eenmaal aangesloten, kan het speldenprikjes uitdelen, spierballen tonen en entertainen beginnen. De jeugdigheid spat ervan af, het is misschien een tikkeltje arrogantie, omdat zijn bijnieren meer adrenaline aanmaken dan die van wie dan ook, of simpelweg omdat hij weet dat hij de beste is.
Met de kracht die Nys heeft, is hij de enige die zonder af te stappen de steilste, met modder besmeurde helling omhoog rijdt. In deze klimrijke zone is hij foutloos en voert hij elke passage feilloos uit, net zoals in de bochtenrijke secties. Ingang ronde vijf gooit Nys een schijnmanoeuvre in de strijd. Verder ziet hij er vlijmscherp uit: in ronde vier wisselt hij van fiets wanneer het stilvalt, en in ronde zes, als de onschuld zelve na enig gemor met Vanthourenhout, dicht hij zelf het gat naar de weggesprongen koplopers en gaat er meteen overheen. Op de trappen weet Nys nog een versnelling uit de hoge hoed te toveren, en in de laatste klim van de omloop worden de verhoudingen eens te meer duidelijk: terwijl Nys naar boven stormt, zwoegen de anderen alsof ze de spreekwoordelijke deksel op de neus krijgen.
Wat goed is, komt snel
De ellebogen van Sven spreken boekdelen. En of het een ‘crosske’ geworden is. ,,Hij kan zelfs nadenken over het zegegebaar. Als een grote heeft hij iedereen uit het wiel gereden”, luidt commentator Ruben van Gucht de zege in. Nys is aanwezig op de belangrijke afspraken, maar toch is het ‘pas’ zijn vierde zege van het seizoen. ,,Je wil meer zeges behalen om die trui extra glans te geven. Begrijp me niet verkeerd: ik ben heel tevreden dat ik het BK win, maar ik wil ook crossen zoals Baal winnen”, zegt hij kritisch na afloop.
Misschien is het de Belgische nuchterheid, de wielrennershardheid, of een combinatie van beide, doordrenkt met de mentaliteit van een geboren kampioen – die hij ongetwijfeld heeft, met dezelfde genen als zijn vader Sven. Eén ding is zeker: net als voor Van der Poel en Van Aert geldt, reikt de ster van Nys verder dan het veldrijden. Zij reden op zijn leeftijd immers nog geen wegkoersen. Soms beseft Nys niet dat hij nog zo jong is en dat de wereld aan zijn voeten ligt. Het zal waarschijnlijk weer jaren duren voordat het BK veldrijden een zo open strijd kent, want wat goed is, komt snel.
