Pasta pesto en heel veel bier: het ritme van de gemiddelde studentenweek. We lachen, huilen en kruipen in ons bed met de zoveelste deadline die als een zwaard boven ons hoofd hangt. Geen wonder dat veel studenten de woede voelen opwellen bij de gedachte aan de nieuwe langstudeerboete. De zoveelste middelvinger van soap De Tweede Kamer.
Hoewel ik zelf in een nogal bevoorrechte positie kom en prima rond kan komen, merk ik ook dat mijn geld steeds minder ver reikt. Jong zijn is onbetaalbaar, niet alleen door de krapte op de woningmarkt, BTW-verhogingen op cultuur en het leensysteem. Het lijkt tegenwoordig wel een thema om de mensen die de zwakste schouders hebben, het zwaarst te belasten. Want wie niet presteert, of niet op tijd presteert, mag op de blaren zitten. Want tijd kost geld wordt wel heel letterlijk genomen. Dit is aan de faalangsthazen, de nerveuze denkers, de onzekere doorzetters. Wij zijn niet langstudeerders uit onwil, maar uit noodzaak.
Het wordt alleen maar lastiger. Er is geen koopkrachtregeling meer van DUO, rijlessen worden onbetaalbaar, als je langer dan een jaar studievertraging hebt krijg je een fikse boete en voor veel studenten met faalangst stapelen de kosten zich op als een kluwen van frustratie en teleurstelling. Want zij die meer tijd nodig hebben, betalen de hoogste prijs, zowel in euro’s als in mentale strijd. De angst om te falen krijgt zo een extra dimensie: niet alleen bang zijn om niet te slagen, maar ook om simpelweg niet te kunnen betalen voor de tijd die nodig is om op adem te komen.
Ik zal vast niet de enige zijn die woorden vuil maakt aan Pieter Omtzigt en zijn mini-vakantie, maar eerlijk is eerlijk: hij heeft het slimmer aangepakt dan de rest. Je kunt mij niet wijsmaken dat al die politici die de langstudeerboete het leven in hebben geroepen zelf nooit met klotsende oksels bij een praktijkexamen hebben gezeten, hun hart bonzend tijdens een tentamen. Alsof zij de druk van het moeten presteren nooit hebben gevoeld, tijdens hun rijlessen of in hun eigen studietijd. Het verschil? Zij konden hun extra tijd nog betalen. Pieter kon het zich veroorloven om elf jaar lang te studeren zonder dat een boete hem opjaagde. Wij angsthazen hebben dat geluk niet. Niet omdat we het niet kunnen, maar omdat ze hun eigen tempo nodig hebben, een tempo dat nu opnieuw onder druk komt te staan.
