Na het succes van de serie Monster: The Lyle and Erik Menendez Story, heeft Netflix nu een nieuwe documentaire uitgebracht die belooft het ‘echte verhaal’ van de beruchte Menendez-broers te vertellen. De documentaire, geregisseerd door Alejandro Hartmann, neemt een meer feitelijke benadering en bevat voor het éérst in 30 jaar interviews van de broers zelf. Door uitgebreide audio-interviews, opgenomen vanuit hun gevangenissen, delen Lyle en Erik inmiddels 56 en 53 jaar hun kant van het verhaal. Dit is bijzonder aangezien de broers sinds hun veroordeling in 1996 niet meer openlijk hebben gesproken over de zaak. De documentaire focust zich op de bekende moordzaak uit 1989, waarbij de broers hun ouders, Jose en Kitty Menendez, hebben vermoord in hun huis in Beverly Hills. Eerdere producties, zoals de serie Monsters, maakten gebruik van overdreven en speculatieve theorieën, waaronder bijvoorbeeld de suggestie van een seksuele relatie tussen de broers. Deze documentaire daarentegen kiest ervoor trouw te blijven aan de feiten. De documentaire laat de broers zelf uitgebreid aan het woord, waarbij ze hun verhaal over jarenlang misbruik door hun vader opnieuw naar voren brengen als motief voor de moorden.
Hartmann slaagt erin om de feiten van de fictie te onderscheiden. Door het gebruik van de echte stemmen van de Menendez brothers komt het verhaal van de broers echt tot leven. De documentaire biedt een intiemer perspectief op de broers, die ondanks hun levenslange gevangenisstraffen nog steeds hoophouden dat hun zaak heropend zal worden. Zeker nu er nieuwe getuigenissen opduiken. Het is prettig dat de documentaire kort en beknopt is, waardoor de informatie toegankelijker wordt. Daarnaast maken ze goed gebruik van een tijdlijn om de gebeurtenissen duidelijk op een rijtje te zetten. Dit helpt kijkers om het verhaal makkelijker te volgen en om een chronologische volgorde van de zaak te onthouden.
Kritische punt:
Een kritisch punt over de documentaire van de Menendez-broers is de manier waarop hun verhaal en de redenen voor het doden van hun ouders worden gepresenteerd. Sommige kijkers kunnen de indruk krijgen dat de documentaire de broers te veel in een positief licht plaatst, waardoor hun daden lijken te worden gerechtvaardigd door hun moeilijke jeugd en de vermeende mishandeling door hun ouders. Deze manier van vertellen kan de belangrijke vragen over de daden van de broers en de gevolgen daarvan verdoezelen. Hierdoor is het mogelijk dat jij als kijker het gevoel kan ervaren van een onvolledig en verkeerd beeld van de situatie. Het is essentieel om niet alleen naar hun achtergrond en redenen te kijken, maar ook naar de impact van hun acties.
