Politie en journalistiek, hoe werken zij samen? En welke regels zitten hieraan vast? Politiewoordvoerder Sven Strijbosch kwam naar Fontys Journalistiek tijdens de Dag van de Persvrijheid om te vertellen over hoe dit zit.
Hij werkt bij de politie Oost-Nederland, dit is de grootste eenheid van Nederland. Zo’n grote eenheid heeft ook nadelen op het gebied van woordvoering en communicatie met de pers. Zo moeten ze keuzes maken over op welke zaken een woordvoerder op camera en/of in de media spreekt. Hierdoor wordt de media bij kleinere zaken vaker doorgestuurd naar de wijkagent.
De politie brengt de meeste zaken naar buiten. “Bij suïcide is de politie een stuk voorzichtiger om het nieuws naar buiten te brengen, vaak wachten we even. Dit komt omdat dit geen maatschappelijke relevantie heeft maar vooral zeer heftig is voor de familie en vrienden.”
Vertrouwen in de politie is erg belangrijk. Alles valt of staat met vertrouwen. Op welke manier ze ingrijpen, zit elke keer verschil in, daardoor wordt de politie soms geframed als kant kiezer. “Het is ook zeker aan de orde om soms sorry te zeggen, vooral in deze polariserende samenleving” zegt Strijbosch.
Er zijn verschillen tussen het vrijgeven van informatie tussen journalisten en politiewoordvoerders. Een journalist heeft vrije nieuwsgaring, code voor journalistiek en afspraken op de redactie. Een woordvoerder van de politie heeft daarentegen met veel meer regels rekening te houden; wet politiegegevens (WPG), gegevensbescherming (AVG), openbaar ministerie (OM) en gemeente.
Journalisten hebben een meer maatschappelijk belang in hun berichtgeving. Sven vertelde over een voorbeeld van het programma Bureau Arnhem. Daar waren twee jonge kinderen van twaalf- en veertien jaar te zien die een nepwapen hadden. Zij mochten niet herkenbaar in beeld, maar zij waren alsnog herkenbaar voor de buurtbewoners. De politie wil dit liever niet. Zij zijn meer gericht op persoonlijk belang en wat een gebeurtenis doet met de mensen die op beeld komen.
