7-10-2024 | Breda | Een groep demonstranten verzamelde zich om in Breda, gelijktijdig met protesten in andere steden, actie te voeren tegen Israël. Dit gebeurde met verrassend veel muziek, maar ook met enige controverse.

Het is spitsuur wanneer plots tromgeroffel van een pauk de ondergrondse stationshal van Breda Centraal opvult met ritme. Wie nieuwsgierig komt kijken om te zien wat er aan de hand is, ziet op ruwweg acht meter afstand van de NS-incheckpoortjes een menigte van bijna veertig mensen zitten. Voor hen spreekt een oosterse meneer in een roze hoodie ze toe, met een megafoon op de maximale volumeknop.

“Free, free, Palestine!” schalt hij door het ding heen. Een bekende leus, maar wellicht nog belangrijker: supereenvoudig om na te doen. Binnen no-time scanderen de andere protesteerders dezelfde uitspraak met hem mee. “Free, free, Palestine! Free, free, Palestine!”

Dit blijkt echter niet het enige wat de spreker heeft verzonnen. Zo hebben de demonstranten een alternatieve tekst bedacht voor een klassiek voetbalnummer van André Hazes:

“Nederland, o Nederland, wat ben je aan het doen?
Geen wapens meer naar Israël,
Heb wat meer fatsoen.”

Het slaat aan. Langslopende mensen spitsen hun oren en geven de demonstranten precies hetgeen waar ze voor gekomen zijn: hun aandacht en een minuut van hun tijd.
Aangemoedigd door de toegenomen attentie begint de groep aan de rest van hun repertoire:
Variaties op ‘Ein Zwei Polizei’ (“Five, six, seven eight, Israel’s a terrorstate”), het marsliedje ‘I don’t know what I’ve been told’ (“Stop bombing children now”) en het refrein van een vijftig jaar oud protestnummer: “leve, leve, leve Palestina”, een nummer wat oorspronkelijk is geschreven door de artiest Kofia, in de jaren 70.
De pauk houdt iedereen scherp in de maat en geconcentreerd op het ritme.

Dit houdt voor een kwartier aan, waarbij leuzen voor een staakt-het-vuren ironisch genoeg worden afgewisseld met een oproep tot opstand in Gaza (“there is only one solution, intifada/revolution”).

Daarna pakt een vrouw met een bril en rode beanie de megafoon over en begint met het geven van een toespraak.

Communistische Speech
“Vandaag staan we hier in solidariteit met de Palestijnse bevolking!”, roept de spreekster. “Wij steunen het brede Palestijnse volksverzet tegen de bezetter, geworteld in de massa’s. De decennialange bezetting van Palestina door de Israëlische staat, die wordt gesteund door de VS, de EU en de Nederlandse regering, gaat gepaard met talloze misdaden tegen de Palestijnse bevolking”.

Na dit intro en een veeg uit de pan richting het Franse bedrijf Thales, wat volgens deze jongedame naast de stationspoortjes van de NS ook wapentechnologie ontwikkelt, duurt het echter niet lang voordat haar speech een communistisch toontje krijgt:
“Het imperialisme wordt veroorzaakt door de strijd om het kapitaal waar ons systeem om draait. Steeds weer staan bedrijven, staat de Nederlandse staat aan de kant van het kapitaal, aan de kant van de oorlog. Het bloedgeld vloeit door naar de mannen en vrouwen van het grote geld!”

Even wijkt ze van haar partijlijn af om een onmiddellijk einde te eisen van de Israëlische agressie en het geweld tegen de burgers in Gaza en Libanon. “De dodenaantallen stijgen zo snel dat ze niet bij te houden zijn, maar door directe en indirecte gevolgen van de genocide. Sinds 7 oktober zijn er al honderdduizenden gestorven. Allemaal mensen met een naam, familie, geliefden, dromen en ideeën. Dit moet stoppen!”

Daarna keert ze direct terug naar haar communistische boodschap: “Onze solidariteit begint bij hen (…), de werkende klasse in de regio. We steunen hun verzet tegen het oorlogszuchtige, imperialistische kapitaal. Want daar, bij het kapitaal, ligt de katalysator van dit conflict. Het is onze taak als werkende klasse om samen een vuist te maken tegen dit vernietigende militaire apparaat! Het is al vaker gebleken dat de macht van de onderdrukker, de macht van het kapitaal weerloos is als de massa’s zich verenigen en strijden voor gelijkheid, tegen de onderdrukking van het kapitaal, tegen oorlog, voor vrede!”

Ze sluit af met de oproep om op te staan tegen genocide en roept een aantal leuzen. Haar laatste, “Breek, de band, tussen Israël en Nederland!“, groeit vlug uit tot publieksfavoriet en wordt luid nagezongen door alle demonstranten.
Onder veel gefluit en applaus geeft ze de megafoon weer over aan een derde spreker en keert terug naar de zijlijn.

‘Wir haben es nicht gewußt‘
Onder zijn begeleiding begint de menigte het volledig nummer van de artiest Kofia te zingen, genaamd ‘Leve Palestina’. Het is een vrije vertaling van de oorspronkelijke Zweedse versie, vertelt woordvoerster Anneke (64).
Het nummer telt vijf coupletten, waar na elk vers wordt teruggekeerd naar het refrein. Hierdoor komt het op effectieve wijze in je hoofd te zitten.
De eerste drie coupletten zijn relatief voorspelbaar qua inhoud: Er wordt opgeroepen tot een staakt-het-vuren, om te bidden voor vrede in de regio en voor aandacht voor de twee miljoen burgers in Gaza die door al het geweld van het Israëlische leger moeten leven. Maar in couplet vier worden plots de terreuracties van Hamas op 7 oktober gerelativeerd:

“U praat alleen maar over
De dag, 7 oktober
Maar die twee miljoen gegijzelden? [Palestijnse burgers, red.]
Daar heeft niemand het over.”

Qua controverse is het vijfde en tevens laatste vers van het lied het ‘moment suprême‘.
De eerste zin van dit couplet wordt met volle borst gezongen door de voorganger: “Wir haben es nicht gewußt.” [We hebben het niet geweten].

Deze uitspraak was iets wat vele Duitse burgers vlak na de Duitse capitulatie in W.W.2. zeiden toen ze werden bevraagd over hun rol tijdens de holocaust. Allemaal om te verdedigen dat zijzelf niet schuldig waren aan deze genocide.
In respons lieten de geallieerden de Duitsers massagraven en de binnenkant van de concentratiekampen zien, om men te confronteren met de gruweldaden van hun nazi-regime.

De aanwezige woordvoerster Anneke (64) geeft achteraf toelichting: “Deze vertaling van dit van oorsprong Zweedse lied komt voor rekening van degene die het gisteren zong. Hij bedoelt er natuurlijk mee dat mensen nu achteraf niet kunnen gaan zeggen dat ze het niet geweten hebben, aangezien deze huidige genocide [op de Palestijnse bevolking] gelivestreamd wordt.”

De zanger was zelf niet bereikbaar voor commentaar.

Slot
Nadat dit lied is afgerond worden andere nummers nog herhaald, maar de afronding is nabij. Er wordt nog met een bluetooth-speaker een audiofragment afgespeeld, waar er in de stijl van een NS-omroep wordt verteld over het lijden van de Palestijnse bevolking. Er volgt een minuut stilte. Daarna spreekt als laatste een jonge studente de groep toe over “Hoe trots ze is op de diversiteit in de opkomst van vandaag”.

Ze roept op tot een laatste kreet, maar zodra die ook is afgelopen pakt iedereen zijn spullen. Het is tijd om naar huis te gaan, met een schor gezongen keel of niet.