★★☆☆☆

Regie: Samantha Jayne en Arturo Perez Jr. | Scenario: Tina Fey | Cast: Angourie Rice (Cady), Renée Rapp (Regina), Auli’i Cravalho (Janise), Jaquel Spivey (Damian), Bebe Wood (Gretchen), Avantika (Karen), Jenna Fisher (Ms. Heron), Tina Fey (Ms. Norbury), Jon Hamm (Coach Carr), Christopher Briney (Aaron), Tim Meadows (Duvall), e.a. | Speelduur: 112 minuten | Jaar: 2024

Het was een groot succes, de Mean Girls film uit 2004. Met iconische uitspraken als ‘On Wednesday’s we wear pink’ is de film voor sommigen zelfs een klassieker te noemen. In 2017 werd de film omgetoverd tot een musical. Nu, tien jaar na het uitkomen van het origineel, brengen regisseurs Samantha Jayne en Arturo Perez Jr. deze musicalversie naar het witte doek. Iets wat ze misschien beter niet had kunnen doen.

Om even op te frissen. Mean Girls volgt het verhaal van Cady Heron (Angourie Rice). Ze is opgegroeid in Kenia, maar verhuist voor haar moeders werk naar de Verenigde Staten. Hier gaat ze voor het eerst na jaren thuisonderwijs, naar een publieke school. In opdracht van haar nieuwe vrienden Janis (Auli’i Cravalho) en Damian (Jaquel Spivey) sluit Cady zich aan bij het populaire meidengroepje ‘de plastics’ onder leiding van opper mean girl Regina George (Renee Rapp). Het doel, ‘de plastics’ uit elkaar drijven en een einde maken aan de populariteit en dominantie van Regina.

Uit de trailer van deze Mean Girls maak je niet per se op hoeveel er daadwerkelijk gezongen wordt en in hoeverre het een musical is. De voorstelling uit 2017 speelde enkel in de VS en is bij het grote internationale publiek niet bekend. Daardoor maak je als kijker toch al snel de vergelijking met de originele film uit 2004. En dan schiet deze nieuwe versie flink te kort.

Waar je de scripts van de twee versies regelmatig één op één langs elkaar kunt leggen, zijn er ook enkele opvallende verschillen. Zo is de vader van hoofdpersonage Cady in de nieuwe film nergens te bekennen, zonder dat hier echt een verklaring voor is. Cady’s moeder wordt nu neergezet als een alleenstaande ouder. Ook enkele bekende uitspraken zijn vervangen of aangepast. Zo is de uitbarsting van Regina tegen Cady, “you’re a homeschooled jungle freak who’s a less hot version of me”, geschrapt. Er worden nog wel wat beledigingen geroepen, maar alles is wat voorzichtiger en minder grof. De echt iconische woorden ontbreken. Jammer, maar nog niet het grootste probleem.

Wat deze film echt de das om doet, is het musical element. Met in totaal twaalf nummers, wordt een groot deel van het verhaal al zingend verteld. Op de meest willekeurige momenten beginnen de personages met hun liedjes. Midden in een klaslokaal zit Cady ineens zingend op een schommel. Gek en ook enigszins ongemakkelijk om naar te kijken. Hoewel de zang zelf sterk is, mede dankzij ervaren zangeres Rapp, kennen de teksten weinig inhoud.

De makers hebben geprobeerd met de tijd mee te gaan. Zo spelen sociale media en met name TikTok een grote rol. Roddels worden nu via social media verspreid. Ook de onthulling en verspreiding van het beruchte ‘Burn Book’ gebeurt niet meer door het verspreiden van kopietjes. Verschillende influencers als Chris Olsen en zangers Megan Thee Stallion hebben een gastrol. Een leuke poging om de generatie van nu aan te spreken, maar het voegt niet veel toe.

De humor in de film is vaak erg aangedikt. Het personage van de ‘domme’ Karen (Avantika) is zo overdreven, dat het eerder irritant is dan grappig. Waar Damian in het origineel nog een auto heeft, moet hij het nu doen met de scootmobiel van zijn oma. Leuk geprobeerd, maar vooral erg flauw.

Waar fans van het origineel wel hun hart mee kunnen ophalen, is de terugkeer van enkele originele castleden. Ms. Norbury en directer Duvall worden ook nu gespeeld door Tina Fey en Tim Meadows. Dé Cady van 2004, Lindsay Lohan, komt deze keer terug als leider van de wiskunde wedstrijd. Een kleine rol maar Mean Girls is Mean Girls niet zonder Lohan. Een pluspunt voor deze film.

Het acteerwerk in de film is over het algemeen prima. De meeste acteurs weten de personages in een modern jasje te steken, vooral Rapp is sterk. Ze weet Regina naar haar eigen hand te zetten en een overtuigende ‘mean girl’ te zijn.

Hoewel je de vergelijking tussen de twee versies misschien niet moet maken, is het bijna onmogelijk het niet te doen. De films lijken nu eenmaal zoveel op elkaar, dat je toch gaat kijken welke dan beter is. De nieuwe reboot moet opboksen tegen het iconische imago van het origineel. Een opgave die toch echt te groot blijkt.

Bron foto: EPA/Guillaume Horcajuelo