Ik ben nog geen halve minuut aan het scrollen en het is alweer raak. Op de app Threads, die nog geen jaar beschikbaar is in Europa, druipt het van de toetsenbordridders. Dit zijn mensen die al hun opgekropte woede op een vreemde loslaten, en kiezen hiervoor graag een minderheidsgroep uit: vrouwen.

Van een afstandje zie ik ze al aankomen: stoutmoedige toetsenbordridders met hun scherpe zwaarden, klaar om hun slachtoffers genadeloos een kopje kleiner te maken. Het is net alsof ze massaal een checklist hebben opgesteld van eigenschappen die je in de minderheid zetten, en deze keurig langsgaan. Want hoe meer eigenschappen op dat lijstje, des te makkelijker het doelwit. Je bent een vrouw? Check. Je hebt een maatje meer? Check. Je kleedt je bloot? Check. Hoe langer de lijst, hoe gretiger ze toeslaan.

Met één klik op Google krijg ik antwoord op de vraag  ‘Waarom pesten mensen?’: “Voor de meeste kinderen is pesten vooral een manier om meer (sociale) status en aanzien in een groep te verkrijgen.” Het feit dat dit achter een computer- of telefoonscherm gebeurt, maakt het nog schrijnender. Er is geen groep om indruk op te maken, alleen de leegte van een scherm waarin deze ‘internethelden’ hun onzekerheid projecteren.

Een historisch patroon

Vrouwen worden al sinds het begin van de geschiedenis als minderheid behandeld. Zo mochten we vaak geen eigendommen bezitten, bankrekeningen openen of contracten ondertekenen zonder toestemming van een man. Dat dit historische onrecht doorsijpelt in het heden is onmiskenbaar. Als Nederlandse vrouw loop je nog regelmatig tegen het ‘glazen plafond’, maar vrouwen in Afghanistan lopen tegen een grote, keiharde betonnen muur die heel het zicht op de rest van de samenleving van hen ontneemt. Vandaag de dag mogen zij namelijk niet meer publiekelijk praten, zingen of voordragen. Je zou denken dat na al die jaren er wel iets veranderd zou zijn, dat we geleerd zouden hebben van onze fouten. Maar niets is minder waar.

En zo krijgen die eeuwenoude patronen van onderdrukking een nieuwe vorm en roeit Threads uit tot een broedplaats voor haat. Maar als het scherm eenmaal uitgaat, blijft die haat nergens hangen, behalve in de hoofden van degenen die het slachtoffer zijn. Zij dragen de pijn, terwijl de ridders hun anonieme leven voortzetten, zonder enige consequentie. Het is tijd dat platforms zoals Threads verantwoordelijkheid nemen en deze giftige sfeer aanpakken, zodat woorden niet langer als wapens gebruikt kunnen worden.