In een groot kantoor waar het wedstrijdsecretariaat van OJC zich normaal gesproken bevindt, zitten negen mensen aan een lange tafel. Allemaal kijken ze naar een groot scherm waarop de ringen van de Olympische Spelen te zien zijn. Bas van Balkum, projectmanager bij stichting Jan van Roosmalen, gaat bij het scherm staan en heet de mensen welkom. Met een opgewekte en luide toon begint hij eerst met een quizvraag. “Jullie kennen allemaal wel de Olympische ringen. Welke van deze kleuren hoort niet bij die ringen?” De opties zijn groen, blauw, geel en wit. Er wordt vooral naar elkaar gekeken. Bas neemt het over. “Hoort groen erbij?” Er wordt ja geschud. “Blauw?” Nu laat één van de ouderen, Bert, zich horen. “Ja, die hoort erbij!” Bij geel is het groepje ja-roepers wat groter en bij de vraag wie denkt of wit dan de kleur is die er niet bij hoort, stemt bijna iedereen in.
Veel eenzaamheid
Projectmanager Bas is werkzaam bij stichting Jan van Roosmalen, onderdeel van OJC Rosmalen. De stichting organiseert activiteiten voor kwetsbare mensen in de omgeving. “Als stichting willen we iets teruggeven aan de maatschappij,” zo zegt de 34-jarige Rosmalenaar. “Ook in Rosmalen en omstreken is er sprake van eenzaamheid en mensen met dementie. Ik ben erachter gekomen dat Voetbal Herinneringen een mooie activiteit is om mensen uit hun sociale isolement te halen. Voetbal en de Olympische Spelen waren vroeger grote onderwerpen en zijn dat nog steeds. Je krijgt er mensen mee aan het praten die normaal niet zo veel zeggen.”
Applaus
In het zijkantoortje bij OJC is het thema nog altijd de Olympische Spelen. De ouderen inmiddels aandachtig naar de vierhonderd meter sprint, waarbij de Nederlandse ploeg het goud veroverde. Bij de legendarische laatste meters van Femke Bol galmen er twee woorden als een echo door de ruimte: “Goh! Zo!”. Tijdens het applausje dat volgt kijken een aantal gasten elkaar glimlachend aan wat voor een gevoel van saamhorigheid zorgt.
Om de ouderen nog wat meer naar het puntje van hun stoel te krijgen, laat Bas ook nog eens de laatste seconden van de finale van het 3×3 basketbal zien. In het kantoor zitten vooral mannen, maar het meeste geluid wordt gemaakt door een kleine, vrolijk kijkende vrouw die de voorste stoel aan tafel heeft veroverd, Anita. Op het scherm is te zien dat Worthy de Jong in de laatste seconde van de wedstrijd een tweepunter maakt waardoor Nederland Frankrijk verslaat en goud pakt. Dankzij Anita was het Franse commentaar bij het filmpje amper te horen. “Oh, oh oh. Respect hoor, respect”, fluistert ze na. Voordat Bas naar een nieuw onderwerp kan gaan voegt de wat nors kijkende Arie, tot dan toe de stilste man van het gezelschap, nog iets toe. “Ik ben tien jaar voorzitter geweest van basketbalclub Vlijmscherp!”
Krasje
Zes jaar geleden werd het initiatief Football Memories, in Nederland dus bekend onder de naam Voetbal Herinneringen, vanuit het Verenigd Koninkrijk naar Nederland gehaald door projectleider Arjen Pijfers. “Eerst heb ik het bij mijn eigen voetbalclub Willem II opgezet”, vertelt Pijfers. “Al snel ben ik gaan uitbreiden. Het begon in 2018 bij Willem II en nu zitten we op 27 clubs, waarvan 19 profclubs zoals SC Heerenveen, NAC Breda en NEC. Sinds begin dit jaar is Voetbal Herinneringen samengegaan met stichting Alzheimer Nederland. Vanuit de stichting werk ik als projectleider en help ik de clubs bij het opzetten van Voetbal Herinneringen, zo ook bij OJC.” Volgens Pijfers is er in Nederland een eigen draai gegeven aan het initiatief. Hij zegt dat het aan de clubs is wie er bij aanwezig zijn, maar dat het een trend is geworden om mensen met een krasje uit te nodigen. “Veel mensen kunnen nog autorijden, bridgen of golfen. Die vinden Voetbal Herinneringen mooi, maar die hebben al veel. Mensen die eenzaam zijn of kampen met dementie trekken zich terug uit de samenleving en komen voor Voetbal Herinneringen nog wel in de benen. Zo mooi dat de clubs daar op inspelen.”
Enthousiasme
De laatste minuten zijn ingegaan en het kantoor wordt steeds warmer. Toch is er nog genoeg enthousiasme bij de ouderen. Bas vertelt dat de afstand van OJC naar de zorginstelling van de aanwezigen ongeveer net zo ver is als de afstand die Sharon van Rouwendaal moest zwemmen tijdens het openwaterzwemmen in Parijs. Tijdens het filmpje kijken de mensen toe alsof ze op de kade van de Seine staan. Alleen Anita uit haar enthousiasme ook op een verbale manier: “Niet de mène, maar de Seine!”
Genoten
Deze editie van Voetbal Herinneringen is voorbij. Voordat de gasten weer naar huis worden gebracht, wordt er nog even gekeken naar de voetballende jeugd langs de kant van één van de voetbalvelden van OJC. Anita geniet nog na. “Hier kan ik op door. Zo leuk om hier bij te zijn!” Terwijl één van de ouderen een balletje mee trapt met de jeugd, kijkt Arie aandachtig naar een jongen die de bal hooghoudt. “Zelf ben ik niet zo’n voetballer, meer van de basketbal.” Arie, inmiddels wat meer opgewekt, heeft genoten van de dag. “Ik heb acht kinderen en een hoop kleinkinderen, dat is mooi. Maar dit soort dingen zijn ook belangrijk. Leuk om er zo over te praten.” Hij wijst naar zijn hoofd. “Het zit wel even vol nu.”
