Na zes jaar zonder nieuwe muziek is Mumford & Sons terug. Eind deze maand verschijnt hun langverwachte album Rushmere, en om dat te vieren speelt de band een reeks intieme concerten in kleinere zalen. Dit doen ze onder de naam The Tour Before The Tour. Een uitgelezen kans voor de Britten om hun hernieuwde energie te laten horen en voelen. Ik ben aanwezig in de Melkweg, het eerste decor van deze exclusieve tour.
Zodra de deuren opengaan, stroomt de zaal vol met uitzinnige fans. De 1500 aanwezigen behoren tot de meest trouwe aanhang, want de kaartverkoop was eerst exclusief voor fanclubleden. Wanneer Marcus Mumford, Ted Dwane en Ben Lovett het podium opkomen, barst het publiek in gejuich uit. Voor de duidelijkheid: er is dan nog geen akkoord gespeeld. Met een handgebaar krijgt Mumford het publiek stil, waarna de band aftrapt met Sigh No More en Ditmas. Beide nummers worden zonder versterking gespeeld, een gewaagde maar geweldige keuze die later op de avond nog wordt herhaald.
De band heeft in de afgelopen jaren een aantal veranderingen doorgemaakt. Winston Marshall, ooit de man van de banjo, verliet de band nadat hij werd bedreigd toen hij op twitter openlijk zijn politieke voorkeur aangaf, door een controversieel boek te promoten. Zijn vertrek betekende gelukkig niet het einde van de banjo: de nieuwste singles Rushmere en Malibu lieten al horen dat het instrument nog springlevend is binnen het geluid van de band, en vanavond is dat niet anders.
Marcus, Ted en Ben staan er niet alleen voor; regelmatig vullen drie blazers, een drummer en een extra gitarist/banjospeler het podium, waardoor de formatie soms uit acht muzikanten bestaat. Een naam als Mumford & Friends zou misschien logischer zijn. Niet alles verloopt vlekkeloos: op sommige momenten zoekt de band naar het juiste tempo, een teken dat ze nog niet volledig op elkaar ingespeeld zijn na hun lange pauze. Misschien is juist dat de charme van de avond. Het is bijzonder om bij de eerste avond van de comeback van de band aanwezig te zijn, met slechts 1499 anderen.
Qua nieuw materiaal blijft de setlist bescheiden: slechts drie nieuwe nummers worden gespeeld. Rushmere klinkt direct als een klassieker, met een energie die me doet denken aan de eerste twee albums. Where It Belongs biedt een ingetogen moment waarin alleen Mumford en zijn Sons op het podium staan. Mijn hoogtepunt van de avond is zonder twijfel het nieuwe Caroline, die voor de avond nog nergens te beluisteren was. De volledige band gaat los – en de blazerssectie zorgen voor een verrassend maar meer dan geslaagd blues element.
“We rommelen gewoon lekker aan, tot het tijd is om weer naar huis te gaan,” grapt Marcus vanaf het podium. Ooit begon de band in kleine kroegen, en vanavond proberen ze die sfeer opnieuw te vangen. Plezier maken, contact met het publiek en samen zingen – het draait allemaal om teruggaan naar hun roods. Net zoals de titel van het nieuwe album ‘Rushmere’, Dit is een plaats in East Suffolk, in het Engelse graafschap Suffolk waar slechts 75 mensen wonen. Hier, in dit kleine dorpje, besloten Mumford en zijn ‘friends’ een band te beginnen.
Voordat de band onder luid applaus het podium verlaat, zingen ze een van hun grootste hits: het ‘i will wait’ van hun 2e album, Babel. Ze spelen het nummer nadat ze aangeven dit jaar nog terug te komen naar Nederland. Na afloop van het concert zijn de reacties uitbundig. “Dit was een avond om nooit te vergeten,” zegt een Duitse fan die naast me stond tijdens het optreden. Haar man zegt: “Ze klinken beter dan ooit, en die nieuwe nummers voelen nu al iconisch!” Een derde bezoeker vat het samen: “Ik kwam voor de nostalgie, en die vond ik vooral in de nieuwe nummers.
Mumford & Sons heeft in de Melkweg bewezen dat hun comeback er een is om in de gaten te houden. De intieme setting zorgde voor een bijzondere sfeer, waarin de band met gewaagde, akoestische momenten hun vernieuwde energie liet horen. Ondanks kleine schoonheidsfoutjes straalde het plezier ervan af en voelde het optreden als een terugkeer naar hun roots. De nieuwe nummers sloten naadloos aan bij hun klassiekers en lieten een frisse, maar vertrouwde sound horen. Al met al was het een sfeervolle en energieke avond die zeker een 9 verdient.
