18 Januari – Het regent in London. Mensen lopen op hun gemak naar de ingang van de O2
Arena. Ze komen kijken naar Paul McCartney. De Poplegende speelt hier vanavond de
eerste van zijn twee shows in London. De man mag dan inmiddels de respectabele leeftijd
van 82 hebben, zijn publiek is van alle leeftijden. Koppels met dezelfde leeftijd als
McCartney, vaders die hun tienerdochters meenemen, alle leeftijden zijn vertegenwoordigd.
Bij binnenkomst is de O2 Arena in eerste instantie overweldigend. Winkel links, winkel rechts en in het midden een lange rij voor het scannen van hun ticket. De rij wordt door de
beveiliging keurig opgedeeld in drie delen, zodat mensen niet tot buiten in de regen hoeven
te wachten. Eenmaal binnen haalt iedereen nog zijn hapje en drankje en zoekt rustig zijn
plek op. Het concert heeft enkel zitplekken, wat fijn is kijkend naar de gemiddelde duur van
een concert van McCartney, 2 uur en 45 minuten. Voor het concert begint staat er een
playlist op met Paul McCartney muziek. Enkel met zo’n discografie kun je het maken vooraf
al enkel je eigen muziek te draaien. Wachtend op het begin van het concert zingen mensen
mee met McCartney’s liedjes, het is een goede opwarmer.
De lichten gaan uit en er klinkt gejuich, iedereen weet dat het elk moment kan gaan
beginnen. De shows van McCartney zijn er geen vol visuele show en spektakel, hij komt dan
ook gewoon het podium op lopen samen met zijn band. Direct begint hij met een klassieker
uit zijn Beatles-tijd, Can’t Buy Me Love. De openingsakkoorden van dit nummer worden met
luid gejuich ontvangen en mensen beginnen direct te zingen en te dansen. T och geldt dit niet
voor iedereen, sommige kijken en luisteren alleen, zingen geen woord mee. Dat maakt het
gejuich er niet minder op. Bij elke handbeweging of grapje wat McCartney maakt ontvangt hij
een luid applaus. Elk liedje wat hij instart doet het goed, maar bij alles wat met The Beatles
te maken heeft juicht het publiek nog net even harder. Door de avond heen haalt McCartney
heel wat namen aan. Zo praat hij over Jimi Hendrix, George Martin, George Harrison en
natuurlijk John Lennon. T och zijn zijn verhalen nooit lang, hij laat de muziek voor zich
spreken. Dit komt op een prachtige wijze naar voren in het toch al beeldschone Here Today.
Dit nummer schreef McCartney naar aanleiding van de moord op Lennon. Vooraf vertelt hij
over hoe jongens in Liverpool in de tijd van The Beatles nooit ‘I love you’ tegen elkaar
zeiden, dat gebeurde gewoon niet. Op een verhoogd stukje podium, met alleen akoestische
gitaar en zonder band, vertelt hij Lennon dat hij van hem houdt. Dit moment komt ook wel
even binnen bij het publiek. Mensen zijn stil, kijken vol bewondering naar hem of huilen.
Vervolgens is het meezingen geblazen. Klassiekers als Band on the Run,
Something, Let It Be en Hey Jude passeren de revue. En het laatste moment, zoals een
goede versie van Hey Jude betaamt, uit in een grote samenzang van McCartney met het
publiek. Hiermee weet hij zelfs de mensen die consistent niet mee te zingen te laten zingen.
Kort stapt McCartney het podium af om vervolgens onder luid gejuich weer terug te komen en nog een paar liedjes te zingen.
‘I heard you want some more songs, don’t worry, we prepared a couple’ zegt hij als hij zijn iconische basgitaar weer om zijn nek hangt. De encore bestaat volledig uit liedjes van The Beatles. Mensen genieten zichtbaar als McCartney het duet aangaat met John Lennon, weliswaar op een beeldscherm, tijdens I’ve got a Feeling. Op een gegeven moment brengt de camera iemand in beeld met een bord met daarop de tekst ‘Thank you for the music’. Die woorden vatten heel de avond samen. Mensen zijn McCartney ontzettend dankbaar voor meer dan 60 jaar aan muziek.
