18 Januari – Het regent in London. Mensen lopend kletsend over hun dag, met hun handen in de zakken (want het is koud) naar de O2 Arena. Ze komen kijken naar Paul McCartney. De poplegende speelt hier vanavond de eerste van zijn twee shows in London. Bij binnenkomst maakt de O2 arena direct indruk. Vanuit het metrostation loop je langs grote foto’s McCartney naar het grote gebouw, dat ligt aan de Theems en tevens een winkelcentrum is. Je ziet een overvloed aan mensen. De man mag dan inmiddels de respectabele leeftijd van 82 hebben, zijn publiek is van alle leeftijden. Koppels met dezelfde leeftijd als McCartney, vaders die hun tienerdochters meenemen en tieners en twintigers. Het concert heeft enkel zitplekken, wat fijn is kijkend naar de gemiddelde duur van een concert van McCartney, zo’n 2 uur en 45 minuten. Voor het concert begint staat er een playlist op met Paul McCartney muziek. Wachtend op het begin van het concert zingen mensen mee met McCartneys liedjes.
De lichten gaan uit en er klinkt gejuich, iedereen weet dat het nu gaat beginnen. Hij komt het podium rustig met zijn band op lopen en start direct de Beatles-klassieker Can’t Buy Me Love in. Mensen juichen en beginnen direct te zingen en dansen. Toch geldt dit niet voor iedereen, sommige kijken en luisteren alleen, zingen geen woord mee. Dat maakt het gejuich er niet minder op. Mensen klappen en juichen bij iedere handbeweging en grap van McCartney. Elk liedje wat hij instart doet het goed, maar bij alles wat met The Beatles te maken heeft juicht het publiek nog net even harder. Door de avond heen haalt McCartney heel wat mensen aan. ‘Let’s hear it for John (Lennon), Let’s hear it for George (Harrison & Martin), Let’s hear it for Jimi (Hendrix).’ Toch zijn zijn verhalen nooit lang, hij laat de muziek voor zich spreken, zoals in Here Today. Dit nummer schreef McCartney naar aanleiding van de moord op Lennon. Vooraf vertelt hij over hoe jongens in Liverpool in de tijd van The Beatles nooit ‘I love you’ tegen elkaar zeiden, dat gebeurde gewoon niet. Op een verhoogd stukje podium, met alleen akoestische gitaar en zonder band, vertelt hij Lennon dat hij van hem houdt. Mensen zijn stil, kijken vol bewondering naar hem of huilen.
Vervolgens is het meezingen geblazen en dat stopt pas op het einde van het concert. Klassiekers als Band on the Run, Something, Let It Be en Hey Jude passeren de revue. En dat laatste nummer, zoals een goede versie van Hey Jude betaamt, mondt uit in een grote samenzang van McCartney en het publiek. Hiermee weet hij zelfs de mensen die consistent niet mee te zingen te laten zingen. Kort stapt McCartney het podium af om vervolgens onder luid gejuich weer terug te komen en nog een paar liedjes te zingen. ‘I heard you want some more songs, don’t worry, we prepared a couple’ zegt hij als hij zijn iconische basgitaar weer om zijn nek hangt. De encore bestaat volledig uit liedjes van The Beatles. Wanneer McCartney het duet aangaat, weliswaar op een beeldscherm, met John Lennon tijdens I’ve Got a Feeling, gaat het publiek echt op de banken. Op een gegeven moment brengt de camera iemand in beeld met een bord met daarop de tekst ‘Thank you for the music’. Die woorden vatten heel de avond samen.
