Het is vandaag de internationale dag van de ruggengraat. Daarbij wordt extra aandacht gevraagd voor het goed zorgen voor je rug. Toch doen niet alle jongeren dat. Door de opkomst van de sportschool wordt er steeds meer aan krachttraining gedaan. Sporten is gezond, maar vaak worden we in de gym iets te fanatiek.
Werkplaatsen worden steeds populairder in kringloopwinkels
Steeds meer kringlooporganisaties zetten werkplaatsen op waar beschadigde spullen een tweede leven krijgen. In 2023 hebben 71 winkels deze duurzame stap gezet; een stijging van 49 winkels ten opzichte van 2022, zo meldde het ANP dinsdag. Communicatiemedewerker Roel Beumer van de Branchevereniging Kringloop Nederland (BKN) verwacht dat deze trend stand zal houden.
Werkplaatsen worden populairder omdat er daar op een duurzame manier met producten om wordt gegaan. Beschadigde spullen hoeven niet langer gelijk de prullenbak in. “De kern van de kringloop is om de levensduur van producten te verlengen,” aldus Beumer. “Hergebruik is daarbij de makkelijkste en snelste weg, maar soms zijn er ook beschadigde spullen. Via de werkplaatsen kunnen deze spullen gerepareerd worden en alsnog in de winkel komen. Het is een trend geworden in de kringloopwereld en dat zal zeker zo blijven.”
Kennisbijeenkomsten
Om het gebruik van werkplaatsen aan te moedigen organiseert BKN kennisbijeenkomsten waarop hun leden een platform krijgen om de toegevoegde waarde ervan zelf toe te lichten. “De keuze om een werkplaats op te zetten ligt natuurlijk bij de kringlooporganisaties zelf, maar wij juichen het gebruik van werkplaatsen wel toe,” zo zegt Beumer. “We doen dit door succesvolle ervaringen van onze leden te delen met andere binnen de sector. Zij kunnen hieruit inspiratie opdoen en zelf een werkplaats opzetten.”
Hard nodig
Eén van de kringloopwinkels in Nederland die gebruikmaakt van een werkplaats is kringloopcentrum Stillema in Vaassen. Het belang van een werkplaats is volgens Wim Hagen, teamleider bij Stilema, erg groot: “Hergebruik van goederen is erg belangrijk voor onze winkels. Daarom hebben we de werkplaats hard nodig. We kijken goederen na op schade en vervolgens repareren we ze, zodat ze terug de winkel in kunnen. Als ze niet te repareren zijn, scheiden we die goederen en gaan ze naar de geschikte afvalstroming.”
Kansen bieden
De werknemers in de werkplaatsen zijn vaak mensen die door hun achtergrond moeilijk aan werk kunnen komen, zoals asielzoekers of mensen met een verslavingsverleden. Volgens Hagen is het erg belangrijk dat deze mensen kunnen werken. “Het is belangrijk om mensen kansen te bieden om terug te keren in de maatschappij. We geven ze het gevoel dat ze er toe doen en ze kunnen kwaliteiten van zichzelf ontdekken die waardevol zijn.” Ook Beumer ziet het positief in dat deze mensen in de werkplaatsen actief zijn. “Mensen die wat meer langs de kant van de maatschappij staan krijgen een kans in de kringloopbranche. We hopen dat dit een trend blijft. Hoe meer werkplaatsen, hoe meer werkgelegenheid.”
CBS Voedingsrapport: Tieners eten ongezond, scoren gemiddeld 5.9
Met gemiddeld een 7.5 leven gepensioneerden het gezondst van alle leeftijdsgroepen in Nederland. Tieners bungelden onderaan de ladder; zij scoorden een 5,9. Dit bleek uit het onderzoek wat vandaag is gepubliceerd door het CBS.
Zakken chips, blikjes frisdrank of Red Bull, frikandelbroodjes: Allemaal populaire voedselkeuzes van tieners en middelbare scholieren. Maar een ander ding wat ze gemeen hebben, is dat geen van deze producten op de schijf van vijf staan van het Nationaal Voedingscentrum.
En dat is jammer, want anders had deze leeftijdsgroep waarschijnlijk betere cijfers gehaald in het rapport wat het CBS vandaag heeft gepubliceerd. Nu staan ze op de laagste plek in de ranglijst.
“Wat we zien is dat zeker tieners relatief veel energie van producten buiten de schijf van vijf halen, zoals snacks en suikerhoudende dranken. Die eten ook te weinig fruit en halen ook niet de dagelijks aanbevolen hoeveelheid brood, noten, vis en zuivel”, aldus Liesbeth Velema, expert voeding en gedrag bij het nationaal voedingscentrum tijdens een interview op NPO Radio 1.
“Als kinderen naar de basisschool gaan hebben ouders minder zicht op wat ze eten, krijgen kinderen meer autonomie en zien we dat de fysieke verleiding tot ongezond voedsel en hun sociale omgeving een steeds grotere rol speelt in wat ze eten. Zeker bij middelbare scholieren die het er slechtst van afkomen, zie je dat echt die sociale norm, dus wat je klasgenoten eten en drinken, dat dat een grote rol speelt en dat ze in de pauzes naar de supermarkt gaan. Wat ze daar dan halen zijn toch wel vaak suikerhoudende dranken en snacks.”
Trek het breder
Deze eetgewoonten lijken in het plaatje te passen van het toegenomen percentage jongeren wie overgewicht zijn. In een rapport uit 2023 bleek 14,6% van de tieners te zwaar te zijn, waarvan er 2,5% door het CBS worden bestempeld als obees. De leeftijdsgroep boven hen, mensen van 18- tot 25- jaar oud, stonden er nog slechter voor: een kwart van die leeftijdsgroep is te zwaar.
Sinds 1981 is het percentage van mensen met obesitas verdrievoudigd.
Dag van de witte stok, hoe is dat: blind zijn?
15 oktober is de dag van de witte stok. Een dag waarop blinde en slechtziende mensen centraal staan. In Vught zit de Robert Coppes Stichting, een stichting die zich inzet voor mensen met een visuele beperking. “Ons doel is om mensen zo onafhankelijk mogelijk te kunnen laten leven met hun beperking”, vertelt Jennifer mobiliteitstrainer bij Robbert Coppes.
Guus (72), heeft een aangeboren oogaandoening. Tot zijn 28ste zag hij ongeveer 80 procent. Binnen vier jaar is zijn zicht dermate minder geworden dat hij nog maar 6 procent zag. Vanaf dat moment volgde hij een revalidatietraject, waarin hij opnieuw moest leren ‘leven’. “De Robbert Coppes stichting heeft mij hier ontzettend bij geholpen en begeleid.”
Verkeer onveiliger geworden
Of het nog veilig is om zelfstandig over straat te lopen als blind persoon? Met deze vraag struggelen de mobiliteitstrainers zelf ook. Jennifer geeft aan dat de komst van elektrische auto’s en fietsen het verkeer een stuk gevaarlijker maakt voor haar cliënten. “Gehoor is als je blind bent extra belangrijk.” Het ligt wel per persoon of ze nog iemand zelfstandig naar buiten laten gaan: “ik heb een cliënt, die hoort en ziet 6 procent en loopt zelfstandig van de ene kant van Vught naar de andere kant.”
Ontstaan witte stok
Ik zal het verhaal vertellen zoals wij het kennen, vertelt Desiree mobiliteitstrainer: “De stok is ontstaan na de eerste wereldoorlog in Parijs. Een hele hoop militairen kwamen door de giftige gassen blind terug na de uitzending. De ontwerpster vond het zo sneu voor deze militairen, dat ze een stok voor hen ontwierp. Het eerste ontwerp was een tikstok, met een puntje aan de onderkant, waarbij het vooral ging om geluid. Tegenwoordig hebben de stokken een draaiende bal aan de onderkant. Hierdoor kunnen de mensen de structuur van de vloer beter voelen en het is minder belastend dan heel de tijd de stok optillen.
Het verplichte gesprek bij de kapper; waarom moet dat altijd?
Er zijn bepaalde dingen die een aantal keer per jaar moeten. Naar de kapper gaan is er één van. Je maakt de afspraak, loopt naar binnen, neemt plaats in de stoel en dan begint de ellende. Het lijkt een ongeschreven regel dat er tijdens een knipbeurt ook een gesprek moet plaatsvinden. Dat gesprek, dat zo onlosmakelijk lijkt verbonden met de knipbeurt, voelt voor mij vaak onnodig en zelfs een beetje overdreven. Van het moment dat je in de stoel plaatsneemt tot het moment dat je opstaat, is er een soort verplichting om te praten. Over het weer, je weekendplannen, hoe het op school gaat. Het lijkt zo vanzelfsprekend dat je je bijna schuldig voelt als je dat gesprek niet voert.
Begrijp me niet verkeerd, ik heb niets tegen de kapper. Sterker nog, ik ben heel blij dat ze er zijn. Het is in mijn optiek een waar vakmanschap om een mooi kapsel te knippen. Maar de vraag blijft hangen: waarom wordt het gezien als vanzelfsprekend dat we in gesprek gaan? Je komt binnen voor een nieuw kapsel, maar krijgt er een gesprek bij als cadeau. Voor mij voelt dat sociale aspect vaak als een verplichting, iets wat erbij hoort, maar wat ik liever zou overslaan.
Voor veel mensen is smalltalk een prettige manier om contact te maken. Voor diegenen is het fijn dat het kappersbezoek een sociale component heeft. Maar het zou fijn zijn als het geen verplichting zou hoeven zijn, als de klant de keuze heeft om stil te zijn zonder dat het ongemakkelijk wordt. De afwezigheid van een gesprek zou niet perse een gebrek aan beleefdheid of interesse moeten betekenen.
Wat hierbij ook stoort, is het idee dat stilte ongemakkelijk zou zijn. Alsof het niet goed is om gewoon stil te zitten zonder de leegte op te vullen met woorden. Stilte kan juist prettig zijn. Het kan een moment van reflectie zijn, een manier om even los te komen van de hectiek van de dag. In een tijd waarin we voortdurend omringd zijn door prikkels, zou het verfrissend zijn om juist in die kappersstoel even niets te hoeven doen. Alleen zitten en je haar laten knippen.
Misschien is het tijd dat we het stilzwijgen tijdens een knipbeurt normaliseren. Niet uit onbeleefdheid, maar simpelweg omdat je er geen behoefte aan hebt. Het is niet onvriendelijk om stilte te verkiezen boven een gesprek.
Ergens denk ik dat kappers soms zelf ook die druk voelen om te praten. Misschien gaan zij ervan uit dat klanten het verwachten, dat er iets mis zou zijn als er geen gesprek plaatsvindt. Maar ik denk dat er genoeg klanten zijn die juist opgelucht zouden zijn als die sociale verplichting wegvalt. Een knipbeurt is immers ook een dienst. Je komt voor een kapsel, niet voor het verhaal van de zoon van de buurvrouw van de kapper, want daar gaat het vaak heen.
In een ideale wereld zou de kapper tijdens het maken van de afspraak vragen of er wel of geen interesse is in een gesprek. Zo kunnen de kapper en klant die voorkeur geven aan stilte met elkaar worden gematcht, en andersom. Als je zin hebt om te praten, doen we dat. Als je liever in stilte kniptijd doorbrengt, dan is dat net zo goed.
Streng parkeerbeleid gemeente Veere leidt tot klachten
Een oranje sticker op uw auto waarop staat ‘kennisgeving naheffingsaanslag’ oftewel een boete. In de gemeente Veere zijn ze dagelijks te zien onder de ruitenwisser. Parkeren in de gemeente is al geen eitje, de toeristen, inwoners en ondernemers zijn het dan ook niet eens met de strenge methodes van de handhaving.
“Drie minuten, ik kwam drie minuten te laat bij mijn auto aan en daar zat voor de tweede keer in een paar maanden tijd de boete,” zegt Maarten, die van zijn vriendin afkwam. “Mijn schoonmoeder probeerde bezwaar te maken door aan te tonen dat ik er meerdere keren per week sta en dat ik op dat moment al naar mijn auto onderweg was, maar het had geen effect.”
Een last voor werk- en werkgevers
“Ik heb al ruim vijftien jaar een winkel in het kleine dorpje Domburg. Ik laad en los hier regelmatig, ze weten wie ik ben en kennen mijn auto. Toch kreeg ik een boete omdat mijn auto niet op knipperlichten stond,” vertelt Maria van de Velde, ondernemer. “Afgelopen week kreeg zelfs een postbezorger een boete voor het niet staan op een laad- en los vak,” vult van de Velde aan.
Handhaving moet helpen
Het parkeren in de gemeente Veere is erg duur. Aan de rand van de dorpen betaal je drie euro per uur voor het parkeren. In het centrum is het de bedoeling dat er een dagkaart voor vijftig euro wordt aangeschaft. Toeristen die op visite komen in Walcheren snappen dit niet altijd even goed. “De handhaving zou moeten helpen door aan te geven waar ze wel of niet mogen parkeren, of eerst een waarschuwing geven in plaats van gelijk een boete uitdelen,” aldus van de Velde.
Controles zijn nodig
Hanneke de Bruijn, communicatieadviseur van de gemeente Veere, legt uit dat ze het nieuwe parkeerbeleid willen laten slagen. “De regels van het parkeerbeleid moeten worden nageleefd. In Domburg en Veere is dat ook gewoon in de maanden januari, februari, november en december. Controle en handhaving blijft dan ook nodig.”
De gemeente Veere vindt dan ook niet dat de verantwoordelijkheid bij hen ligt, maar bij de toerist zelf. “Een verkeersdeelnemer is in de eerste plaats zelf verantwoordelijk voor het letten op bebording, het kennen van de betekenis daarvan en het aanpassen van het gedrag naar aanleiding daarvan,” voegt de Bruijn toe.
Doelen van het parkeerbeleid
“Het parkeerbeleid is er niet voor niets,” legt de Bruijn uit. Het parkeerbeleid moet ervoor zorgen dat er meer ruimte is om te parkeren voor de bewoners zelf, daarnaast wil de gemeente ervoor zorgen dat de bezoeker via de parkeerbelasting mee betaalt aan het in stand houden van voorzieningen.
Pim werkte afgelopen zomer als propper in Albufeira: ‘In zes weken tijd liep ik twee soa’s op’
Rotterdam – De Videoland-serie Proppers op Mallorca is momenteel een grote hit, maar hoe leuk en gezond is het leven van een propper of ticketseller eigenlijk? ‘Ik was altijd dronken. Ik werd dronken wakker en ging dronken naar bed,’ vertelt Pim.
Elke dag een fles rosé, de dag beginnen met een mimosa, en van je leidinggevende verplicht alcohol moeten drinken. Met slechts drie uur slaap per nacht moet je toch altijd vrolijk en gezellig zijn. Hoe aantrekkelijk is het leven van een propper of ticketseller nu écht?
Wat was het heftigste wat je afgelopen zomer hebt meegemaakt?
‘‘Alles was heftig. Je komt in een soort bubbel van seks, drank en heel veel feesten. Je werkt met mensen die zijn aangenomen op hun uiterlijk, dus het testosterongehalte is hoog. Elke avond uitgaan, drinken… Misschien was het heftigste wel dat ik in zes weken tijd twee soa’s heb gehad. Aan de andere kant werk je ook zeven dagen per week, zo’n 15 uur per dag. Dat is best pittig.’’
Hoe kwam je op het idee om ticketseller te worden?
‘‘Ik was zelf met vrienden op vakantie in Albufeira en zag die ticketsellers daar. Het leek me zo leuk! Een beetje ouwehoeren met mensen en ondertussen voor een goed prijsje tickets verkopen voor bijvoorbeeld een avondje in de club met Lil Kleine. Overdag een beetje zonnen en ’s avonds werken, dat trok me meteen aan. Toen ik thuiskwam, heb ik meteen gesolliciteerd. In februari mocht ik op selectie komen.’’
Hoe ging die selectie?
‘‘Volgens mij was het gewoon een soort vleeskeuring. Ze kijken vooral hoe je eruitziet en of je goed kunt praten, verder niets. Niemand in mijn team was te zwaar of zag er niet goed uit. Iedereen was knap, gespierd of slank. Ik weet nog dat er tijdens het seizoen iemand uitviel en er toen een iets stevigere jongen kwam solliciteren. Toen de leidinggevende hem zag, zei hij meteen: ‘Je kunt vast gezellig zijn, maar dit gaat ‘m niet worden.’ Dat bevestigde voor mij wel dat het echt een vleeskeuring is.’’
Hoe vond je het om alleen maar met ‘goed uitziende’ mensen te werken?
‘‘Het was fijn, want daardoor verkochten we wel echt goed. Maar er was ook altijd een soort strijd over wie het knapst was of wie de meeste dames kon regelen die avond. Op sommige momenten werd ik er onzeker van. Als ik bijvoorbeeld drie avonden geen seks had gehad, riepen de jongens als grapje ‘homo’ of ‘mietje’. Of als ik meedeed aan een drinkwedstrijd en moest overgeven na acht biertjes, werd er gelachen. Op zulke momenten miste ik mijn vrienden van thuis wel, en voelde ik me soms best alleen.’’
Voelde je je vaker alleen?
‘‘Ja, vooral tijdens het verkopen van de tickets. Je staat alleen op de strip en hoewel je collega’s er ook zijn, verkoop je toch alleen. Als je dan ziet dat zij goed verkopen en jij krijgt steeds ‘nee’ te horen, dan voelt dat niet goed. Vaak kwam mijn leidinggevende langs en zei dat ik een paar baco’s moest drinken, omdat ik dan gezelliger zou worden en meer zou verkopen. Achteraf gezien was ik bijna altijd dronken terwijl ik tickets verkocht. Je drinkt sowieso heel veel daar. Ik was altijd dronken. Ik werd dronken wakker en ging dronken naar bed,’’
Hoeveel alcohol dronk je op een dag?
‘‘Ik heb geen idee hoeveel precies, maar tijdens werk werd mij vooral veel alcohol gegeven zodat ik gezelliger werd en beter kon verkopen. Ook tijdens de feesten kregen we veel drank, omdat wij het leuk moesten laten lijken. Buiten werktijd dronk ik sowieso een flesje rosé per dag, en begon ik vaak met een mimosa. Ik reed ook dagelijks op een scooter over het eiland, dus het is echt een wonder dat er niets is gebeurd. Als ik er nu aan terugdenk, kan ik erom lachen. Maar daar, in die bubbel, leek het allemaal normaal.’’
Je had het eerder over die bubbel. Wat bedoel je daarmee?
‘‘Je leeft daar heel anders. Je hebt ineens veel seks en je drinkt de hele tijd alcohol. Ik verdiende mijn geld eigenlijk door mijn lichaam te gebruiken. Het personeel werd ook allemaal beste vrienden. Het gekste vond ik wel dat iedereen het met iedereen deed en de volgende dag deed alsof er niets gebeurd was. Elke dag waren er bootfeestjes of poolparty’s, en iedere avond gingen we uit eten.’’
Verdiende je zo goed dat je elke avond uit eten kon?
‘‘Nee, helemaal niet. Ik kreeg €1,25 per verkocht ticket. Maar ik moest ook dagelijks betalen voor mijn scooter en appartement, dus ik moest elke dag wel 20 à 30 tickets verkopen om mijn targets te halen. Alles wat ik extra verkocht was mooi meegenomen, maar je moet dit werk niet gaan doen voor het geld. Zorg ervoor dat je van tevoren wat gespaard hebt.’’
Waar sliep je?
‘‘Het appartement was echt heel smerig. De douche lekte, er waren kakkerlakken en duizenden mieren. Gelukkig lag ik boven in het stapelbed en sliep ik sowieso niet vaak thuis. Wat ik sliep waren maar korte nachten van 3 of 4 uur. Ik leefde vooral buiten. Het enige waarvoor ik in het appartement kwam, was om af en toe schone kleren te pakken.’’
Merkte je dat je die korte nachten had gehad tijdens het verkopen?
‘‘Nee, eigenlijk niet. Ik moest aan dames verkopen, en als ik dan begon met ‘Sorry dames, ik ben moe’, dan werkte dat vaak beter dan standaard openingszinnen. Het voelde oprechter, en zo kon ik ze slim om mijn vinger winden. Als ze me dan lief en schattig vonden, kochten ze vaak bij mij. Dat heb ik het hele seizoen zo gedaan. Ik noemde het ‘lief manipuleren’. Uiteindelijk moest ik gewoon verkopen, anders maakte ik alleen maar verlies, want de vaste lasten gingen gewoon door.’’
Waren er dingen waarvoor ze je hadden moeten waarschuwen toen je solliciteerde?
‘‘Ja, dat je verblijf zo vies zou zijn. En dat er een bepaalde sfeer hangt waar je echt tegen moet kunnen. Het is niet voor iedereen weggelegd. Ook hadden ze wel mogen vertellen hoe hoog de werkdruk ligt, en dat als je niet presteert, je gewoon op het vliegtuig naar huis wordt gezet. Die dingen hadden ze wel wat eerder mogen aangeven.’’
Ga je aankomende zomer weer?
‘‘Ik weet het nog niet. Ik ben teruggekomen met een longontsteking en ben er nog steeds niet vanaf. Ik drink ook niet meer en heb geen kater meer gehad. Het is echt een aanslag op je lichaam. Ook hoef ik voorlopig geen seks meer, omdat ik me nog steeds schaam en bang ben voor een nieuwe soa. Het verandert je wel. Maar ik heb er wel een ontzettend leuke vriendengroep aan overgehouden, omdat je allemaal hetzelfde meemaakt in die zes weken.’’
Wat zou je willen meegeven aan de jongeren die nu solliciteren voor deze baan?
‘‘Denk goed na. Het is niet alleen maar feest en lol. Je moet echt werken en je moet tegen een stootje kunnen, en ook tegen veel drank. Maar al met al is het wel een ervaring voor het leven. Als je bijvoorbeeld verlegen bent en beter wilt worden in mensen aanspreken, dan is dit werk daar wel goed voor.’’
Wegens privacy redenen is de echte naam van Pim en de locatie waar hij werkte niet openbaar gemaakt. Deze gegevens zijn bekend bij de redactie.
Koningin Máxima opent Dushi Huis in Waalwijk
WAALWIJK- Koningin Máxima was afgelopen maandag uitgenodigd voor de officiële opening van het Dushi Huis. Dit is een kleinschalige woonvorm voor kinderen en jongeren van 4 tot 18+ jaar, die om welke reden dan ook niet meer bij hun ouders kunnen wonen.
Van schoolopdracht tot voorprogramma in concertzaal 013: Rockacademie-band Spijbelaar groeit steeds harder
In het eerste jaar van de Rockacademie moeten studenten een band vormen. Drie jaar geleden ontstond op deze manier de Tilburgse band ‘Spijbelaar’. Inmiddels wonnen ze een talentenjacht, traden ze op bij 3FM, met Goldband en Froukje als voorgangers, en blijven ze groeien.
Spijbelaar bestaat uit een drummer, bassist, gitarist, zanger, zangeres en rapper. Deze bijzondere combinatie van twee zangers en een rapper is een uniek element dat de band onderscheidt. ‘We horen vaak van mensen die met ons willen samenwerken dat dit onze unique selling point is,’ vertelt Jozef. ‘En dat geloven wij ook.’ Waar Sam, de zanger, een soul/R&B-stijl met zich meebrengt, heeft zangeres Loïs een voorkeur naar pop. Dat werkt in zijn voordeel, zo is er voor iedereen in het publiek wel wat. ‘De dynamiek tussen de verschillende stijlen kan het lastigste zijn in het proces, maar uiteindelijk is dat ook ons krachtigste punt’, legt Jozef uit.
Met zijn zessen zijn ze begonnen en zijn nog steeds niet te stoppen. Toen zij in mei dit jaar de talentenjacht ‘3FM Trending Talent’ wonnen, kregen ze al snel mails van boekingskantoren. ‘Daarna zijn we benaderd door twee boekingskantoren in Nederland en België,’ legt de rapper van Spijbelaar, Jozef zoals hij zichzelf noemt, uit. ‘Je merkt sindsdien ook dat onze socials zijn gegroeid.’ Ook stonden ze 13 oktober in het voorprogramma van de zangeres ‘Bente’ in 013. ‘Ik denk dat dat concert ook veel goeds voor ons met zich meebrengt’, vertelt Jozef.
Met het winnen van de talentenjacht heeft de band de mogelijkheid gekregen om drie nummers in de Live Box van 3FM te zingen, met S10, Froukje en Goldband als voorgangers. De nummers die ze hier zongen, zijn in het eerste jaar van de Rockacademie al ontstaan. Aan het nummer ‘Rat Race’ is veel gesleuteld, legt rapper Jozef uit. ‘Hoewel dat nummer bijna een jaar oud was, hebben we last-minute nog de intro veranderd, zodat hij goed klinkt op de radio.’
De zes muziekmakers zijn buiten elkaars bandleden, ook ‘goede matties’, zegt Jozef. ‘Als ik bij onze zanger, Sam, thuiskom, kan ik ook gewoon een dutje doen op de bank.’ De goede onderlinge vriendschappen werken positief mee aan het totale proces. De studiosessies gaan zelfs gepaard met samen eten, hangen, chillen en drinken. ‘Familie is een groot woord, maar ze voelen voor mij wel zo.’
Buslijnen 114 en 14 laten passagiers in de kou staan
Reizigers die gebruikmaken van buslijnen 114 en 14 in Eindhoven klagen al maanden over de slechte dienstverlening. Bij halte Hastelweg komen de bussen regelmatig niet opdagen of arriveren met aanzienlijke vertragingen. Dit leidt tot frustratie en ongemak, vooral bij mensen die afhankelijk zijn van het openbaar vervoer om op tijd op hun werk, school of andere afspraken te komen. De situatie verergert na 17:00 uur, wanneer bussen vaak helemaal niet meer rijden door een personeelstekort.
Vertragingen en no-shows
“Ik sta regelmatig bij de halte te wachten en de bus komt gewoon niet opdagen,” zegt Isabel Nieweg, een vaste gebruiker van lijn 114. “Het gebeurt minstens één keer per week, en daardoor kom ik vaak te laat op mijn werk.” Ook bij lijn 14 zijn de problemen aanhoudend: “De bus is vrijwel dagelijks tien tot vijftien minuten te laat, waardoor ik mijn aansluitingen mis. Het is erg frustrerend,” voegt ze eraan toe.
Reactie van vervoersmaatschappij Hermes
Hermes, het bedrijf dat verantwoordelijk is voor het openbaar vervoer in de regio, erkent de problemen en geeft aan dat de vertragingen en uitval van bussen bij halte Hastelweg voornamelijk worden veroorzaakt door een personeelstekort en druk verkeer. “We werken aan een oplossing om de betrouwbaarheid van de dienstregeling te verbeteren,” aldus een woordvoerder. Ondanks deze belofte blijft het voor reizigers onzeker of de situatie daadwerkelijk zal verbeteren.
Mogelijke oplossingen
Betrouwbaar openbaar vervoer is essentieel voor de bereikbaarheid van steden zoals Eindhoven, benadrukt Hermes. “We willen voorkomen dat mensen door onbetrouwbare dienstverlening overstappen op de auto, wat voor meer verkeersopstoppingen en problemen zorgt. Daarom werken we aan duurzame oplossingen om de kwaliteit van onze dienstverlening te waarborgen,” zegt de woordvoerder. “We zijn bezig met het verbeteren van de dienstregeling en houden de verkeersdrukte in de omgeving nauwlettend in de gaten om vertragingen zoveel mogelijk te voorkomen.”
