Bijna twee jaar geleden werd het leven van de Corné en zijn gezin volledig op zijn kop gezet. Wat een gewone dag leek te zijn, veranderde plotseling in een nachtmerrie als hij het telefoontje krijgt: zijn vrouw is tijdens een wandeling aangereden door een scooter en wordt met een ambulance afgevoerd. De impact van het ongeluk blijft voelbaar, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel.
Bij aankomst op de plaats van het ongeluk staat hij verstijfd. Een traumahelikopter is al geland. Ambulances, politieauto’s – het lijkt wel een circus, vertelt hij. Zijn vrouw is niet aanspreekbaar, compleet buiten bewustzijn. Ze wordt met de helikopter naar het ziekenhuis gebracht, terwijl hij in shock naar de politieagenten stapte.
“Is dat hem? De bestuurder?” vraagt hij. Er wordt bevestigd dat het om een man gaat die ter plekke zijn gegevens moet afgeven. De echtgenoot maakt een foto van het kenteken, niet eens zeker waarom. Misschien uit een instinctieve drang om controle te behouden in een situatie waar controle ver te zoeken was.
De onzekerheid van de eerste dagen
In het ziekenhuis werd al snel duidelijk hoe ernstig de situatie was. Zijn vrouw lag op de intensive care, haar lichaam vol met slangen en apparatuur die haar in leven moesten houden. Er volgden 24 angstige uren waarin artsen haar stabiliseerden. Voor haar echtgenoot en kinderen begon een periode van pure onzekerheid.
Het nieuws dat hun moeder op het randje balanceerde, was hartverscheurend voor het gezin. Corné vertelde hoe hij zijn kinderen moest geruststellen, terwijl hij zelf geen idee had hoe dit zou aflopen.
Na twee weken begon zijn vrouw langzaam te herstellen, maar ze herinnerde zich niets van het ongeluk. Zelfs de meest simpele dingen, zoals waar ze was, wat er gebeurd was en wie ze waren moesten keer op keer worden uitgelegd. Het leven moest opnieuw worden opgebouwd, stap voor stap.
Terwijl het gezin vocht voor herstel, begon een ander gevecht: de juridische afwikkeling van het ongeluk. De verzekeringskwestie liep vast omdat de dader van het ongeluk niet reageerde. Pas na dreigementen vanuit de juridische hulp van de familie werd er actie ondernomen. Maar excuses? Die bleven uit.
“Het was gewoon een ongeluk,” zei het getrouwde stel later tegen elkaar. “Niemand doet zoiets expres.” Toch frustreerde het gebrek aan verantwoordelijkheid hen. Corné vond het moeilijk te begrijpen dat iemand geen enkele moeite deed om zelfs maar een klein beetje empathie te tonen.
Toen de zaak uiteindelijk bij de rechter belandde, werd het gezin voorbereid door slachtofferhulp en een familieagent. Corné kreeg de kans om gebruik te maken van zijn spreekrecht. Voor de rechtbank spreekt hij openlijk over de impact op zijn gezin, het enorme leed dat ze hebben doorgemaakt, en zijn teleurstelling in de verdachte. “Wij moeten nog steeds rekening houden met uw roekeloze gedrag destijds.”
Hoger beroep: geen afsluiting
Nadat de eerste rechtszaak was afgerond, hoopte het gezin dat het achter de rug was. Maar binnen een week kwam het bericht dat de verdachte in hoger beroep ging. De teleurstelling was groot. Zijn vrouw, die nog steeds emotionele littekens droeg, voelde zich overweldigd. “Waarom doet hij dat, het is toch klip en klaar dat hij fout is?”
In het hoger beroep lag de focus vooral op het beperken van de straf, zoals de rijontzegging. Voor het gezin voelde dit alsof hun pijn werd geminimaliseerd.
De rechtszaak bracht ook enige afsluiting. “Ik vond het belangrijk om erbij te zijn, om te vertellen wat het met ons heeft gedaan.” Hoewel Corné niet veel waarde hecht aan de straf die de dader kreeg, vond hij het wel belangrijk dat de gevolgen van zijn roekeloze gedrag wordt erkend.
Terugkijken op een moeilijke periode
Als Corné terugkijkt op die periode, prijst hij de manier waarop slachtoffers in Nederland worden ondersteund. Slachtofferhulp, de familieagent, en de duidelijke communicatie van het Openbaar Ministerie hebben hem en zijn gezin geholpen. Maar hij weet ook dat dit leed nooit had hoeven bestaan als er meer verantwoordelijkheid was genomen vanaf het begin.
“Mijn vrouw zegt altijd: niemand wordt ’s morgens wakker het idee om iemand te verwonden. En daar geloof ik ook in,” vertelt hij. “Maar het is niet moeilijk om sorry te zeggen.”
Ondanks alles blijft hij positief. Hij noemt het 25-jarige huwelijk met zijn vrouw als een belangrijke bron van kracht. “Je kan wel bij de pakken neer gaan zitten. Ja, daar schiet je niks mee op.”
