“Wat ga ik nu met mijn leven doen?”
WAALRE – Met een visuele beperking een belangrijke functie uitvoeren, lijkt onmogelijk. Toch liet Marcel Oosterveer zich niet gek maken en lukte het hem burgemeester van Waalre te worden.
Waarom wilde u burgemeester van Waalre worden?
Ik ben hier opgegroeid en heb het altijd een hele mooie omgeving gevonden. Voorheen was ik Wethouder van Eindhoven, maar dat vond ik al een tijd niet meer boeiend. In 2018 werd ik ineens grotendeels blind en hield ik 30% van mijn zicht over. In 2020 werd dit nog maar 8% aan één oog. Ik wilde stoppen met mijn functie als wethouder maar een bestuursfunctie wilde ik wel graag blijven doen. Met toeval kwam er een plek als burgemeester vrij in de gemeente Waalre. Ik heb een sollicitatiebrief gestuurd en met een gehele procedure van 7 maanden, werd ik uitgeroepen tot burgemeester.
Is er een moment geweest dat u getwijfeld heeft te solliciteren voor de functie burgemeester vanwege uw beperking?
Toen ik wist dat mijn zicht niet meer beter ging worden, vroeg ik mij heel lang af wat ik nu met mijn leven wilde gaan doen. Iedereen vertelde mij dat het het beste zou zijn om te gaan genieten van mijn pensioen en lekker thuis te gaan zitten , omdat ik niks meer zou kunnen. Zo’n eenvoudig leven lijden wilde ik absoluut niet. Na 5 maanden hulp door een koninklijke fysio, wilde ik laten zien dat als je blind bent geworden, je nog gewoon heel veel kan. Er is niks mis met mijn hoofd, alleen met mijn ogen. Ik wilde aan Nederland kunnen laten zien dat het nogsteeds mogelijk is. Ook als je blind bent. Toen de plek dus vrij kwam, is er eigenlijk niet echt een moment geweest dat ik getwijfeld heb. Besturen zit in mijn bloed.
Hoe vervult u uw rol in de gemeenteraad met uw beperking?
Omdat ik niet kan zien, werken mijn andere zintuigen beter, waaronder mijn gehoor. Ik hoor nu beter dan een gemiddeld mens. Doordat ik iedereen hoor bewegen en overleggen met elkaar, kunnen mijn oren sneller overprikkeld worden dan mensen zonder visuele beperking. Hierdoor kan ik mensen soms niet meer verstaan die aan het woord zijn. Daarom hebben we afgesproken stil te zijn in de gemeenteraad als iemand aan het woord is. Zodat ik het overzicht niet verlies. Ik heb het gevoel dat iedereen hierdoor beter naar elkaar luistert dan hiervoor. Er is meer gebondenheid. Raadsleden voelen zich nu ook beter gehoord en dat is fijn.
Hoe heeft u precies leren omgaan met uw beperking in de 32 weken verlof die u had?
Sinds 2018 heb ik een blindegeleidenstok. Hiermee voel ik waar drempels en obstakels zijn. De stok is een verlengstuk van mijn lichaam. Ik vond dat ding verschrikkelijk en weigerde ermee te lopen. Pas toen ik hem echt moest gebruiken in 2020, heb ik moeten leren lopen met de stok. Omdat het gewoon niet anders gaat. En nu kan ik niet meer zonder. Alle verdrietigheid zit in deze stok. Ik heb 9 maanden moeten revalideren (2x 16 weken). In die 9 maanden ben ik wel heel boos geweest. Continu ging de vraag door mij heen waarom mij dit moet gebeuren en niet iemand anders. Het kostte mij veel kracht om te accepteren dat het meest belangrijke in mijn leven is ontnomen. Namelijk mijn zelfstandigheid. De meest simpele dingen kan ik niet meer doen. Denk aan jezelf vervoeren of spontane activiteiten. Alles moet worden gepland en ik zal altijd afhankelijk moeten zijn van andere mensen. Door veel gesprekken te hebben gevoerd met psychologen, lukt dat nu veel beter.
Hoe hebt u de knop om gezet in de periode dat u het lastig vond uw beperking te accepteren?
Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik een knop om moest zetten. Toen ik slechtziend werd, heb ik altijd gezegd dat ik hier weer uit ga komen., Ik ga gewoon laten zien dat ik het wel kan. En pas later is het idee gekomen dat ik een voorbeeld wil zijn voor anderen en me in wil zetten voor anderen. Ik heb nooit gezegd dat ik het ga opgeven. Vanaf moment 1 dacht ik, ik ga laten zien dat ik het wel kan. En dat doe ik nu nog. Als kind kreeg je altijd de vraag met wat je later wilde worden. Hier antwoordde iedereen dan op met politie, brandweer of piloot. Als je blind bent, kan je dit allmaal niet worden. Ik ging mezelf de vraag stellen, wat kan ik wel nog worden? Met welk beroep kan ik een voorbeeld zijn voor anderen en dan voorname kinderen? Een burgemeester zijn. Dat kun je zijn als je blind bent.
Krijgt u hulp bij het uitvoeren van sommige taken en zijn er aanpassingen gemaakt in het gemeentehuis?
Extra hulp krijg ik niet echt. Wel heb ik een secretaresse die mij geeft wat ik nodig heb en mij begeleid in waar ik naartoe moet. Voor de rest kan ik alles gewoon zelf, door middel van een bepaalde software op mijn computer die mij alles voorleest. In het gemeentehuis zijn een paar dingen aangepast. Zo zijn er ‘blindestrepen’ gemaakt op de trap zodat ik voel waar de volgende trede is en zijn er knopjes op het koffieapparaat gemaakt, omdat dat eerder altijd touchscrean was. Verder hebben we afgesproken dat niemand zijn tas in de gangen zet. Omdat ik die simpelweg gewoon niet kan zien en erover heen kan vallen.
Bent u door uw beperking langer bezig met uw voorbereidingen?
Mijn teksten worden 1,8 keer zo snel voorgelezen als dan een gemiddeld mens kan lezen. Ik heb geleerd zo snel te luisteren als iemand kan lezen. Dat is heel snel. Wat ik niet kan is een tekst even terugspoelen en dat is vaak lastig. Hierdoor moet ik teksten vaak volledig vaker beluisteren en daar gaat veel tijd in zitten. Meestal ben ik ongeveer 6 uur bezig met mijn voorbereidingen op een dag, naast het gewone werk wat ik doe. Hierdoor werk ik ongeveer 12 uur op een dag en dat is denk ik wel wat meer dan een ‘normale’ burgemeester werkt. Ik hoop dat er in de toekomst een technologie komt, die hier beter in wordt. Ik zou alleen zelf niet weten wat de oplossing is.
Eerder vertelde u dat u zich wilde inzetten voor mensen met een beperking. Hoe doet u dit precies?
Ik ben medeoprichter van de Taskforce arbeid. Dat zijn mensen die blind of zeer slechtziend zijn, maar toch een belangrijke functie kunnen uitvoeren. Zo hebben we o.a. iemand die in Drenthe adviseur commissaris van de koning is. Ook hebben we iemand die in Groningen voor de sociale dienst werkt. Op dit moment zijn we met 4, maar we hopen uit te kunnen breiden. We willen laten zien dat het wel kan voor mensen met een beperking. We nodigen tweede kamer leden uit, zijn bij onze minister-president op bezoek geweest om te praten over participatie en we zijn van plan nog veel meer te doen. Heel mijn leven lang wil ik mij in blijven zetten voor mensen met een beperking. Ik hoop met mijn verhaal mensen te kunnen inspireren.
Wat mist u het meeste in uw leven sinds dat u een beperking heeft?
Er zijn twee dingen die ik ontzettend mis. De ene klinkt heel eenvoudig, maar dat is naar de bioscoop of naar een voetbalwedstrijd gaan. Ik zie de wedstrijd niet en van dat mooie grote scherm in de bioscoop kan ik niet meer genieten. Soms fantaseer ik over hoe het er ook alweer uitziet, maar het echt beleven zal ik nooit meer kunnen doen. Het andere wat ik écht mis is de spontaniteit van het leven. Nooit meer zal ik kunnen zeggen ‘weetje, ik ga zo eens even lekker naar wat vrienden toe of vandaag ga ik even de stad in.’ Alles in mijn leven moet worden gepland, omdat ik overal vervoer voor nodig heb. Ik zal altijd afhankelijk moeten zijn van een ander en dat vind ik het ergste. Het is natuurlijk nog best recent dat ik mijn zicht verloren ben. Zo’n 2,5/3 jaar geleden. Af en toe moet ik hier dus nog aan wennen.
Bent u op dit moment gelukkig?
Ben ik op dit moment happy? Ja eigenlijk wel. ik ben heel slechtziend en elke keer denk ik van het valt wel mee, maar het valt dus niet mee. Maar ik ben wel burgemeester, en ik heb wel heel veel dingen mogelijk kunnen maken. Dus ik ben eigenlijk ook wel heel trots. Ook omdat ik persoonlijk iets heb moeten overwinnen. Het is niet het gevoel van ‘ik heb een diploma gehaald en daarom mag ik trots zijn op mezelf’. Dit is een andere manier van trots. Het is meer van, zie je het kan wel. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor heel veel anderen. Waarvan het ook niet normaal is, en die het ook proberen en van wie het niet lukt. Dat ik daar een voorbeeld voor mag zijn. Het is meer dan alleen maar wat je zelf hebt bereikt, het is meer dan alleen maar een diploma halen, en dat is eigenlijk hoe ik mij vaak voel. Ik ben echt heel blij waar ik op het moment zit en dit gevoel gun ik andere met een beperking ook.
Bij deze expositie kun je niet alleen kunst zien, maar ook ruiken en voelen
In het Van Abbemuseum in Eindhoven is er vanaf 2021 tot en met 2025 een multi-zintuiglijke expositie te ervaren. Deze expositie is voor iedereen interessant, en óók beleefbaar voor mensen met een zintuiglijke beperking.
Dwarsverbanden is een kunstexpositie waar je de kans krijgt om niet alleen te kijken naar kunst, maar ook om kunst te voelen, ruiken en te horen. Geurkaartjes, voelreplica’s en soundscapes ondersteunen de werken van abstracte kunstenaars als Picasso en Zadkine.
De expositie is een stap vooruit naar inclusie binnen de cultuurbranche, aangezien de expositie ook mensen met een zintuiglijke beperking uitnodigt om de kunst te ervaren. Marieke Verberne is rondleidster bij het Van Abbemuseum. Voor haar is het belang van inclusie vanzelfsprekend: ‘We vinden inclusiviteit heel belangrijk in het Van Abbemuseum. Dat iedereen altijd langs kan komen om kunst te ervaren, zonder een bijzondere rondleiding te hoeven volgen.’
Het Van Abbemuseum is het eerste museum in Nederland met een volledige multi-zintuiglijke tentoonstelling. ‘In eerste instantie kregen we vragen van mensen met beperkte zintuigen, of zij ook het museum kunnen bezoeken.’ Dit roept de vraag op bij Marieke wat een kunstervaring überhaupt inhoudt. ‘Moet je daarvoor kunnen zien, of kun je kunst ook voelen, horen, ruiken, proeven? De kunstervaring gaat over de ervaring van iets wat je kan verwonderen. Maar kunst voelen en ruiken is ook interessant voor mensen die wel kunnen zien en horen, dus we hebben dit element vastgelegd in de collectie.’
Onzekerheid over toekomst Bossche Tramkade
De Bossche Tramkade is al jarenlang een culturele broedplaats. Maar in 2025 dreigt deze te moeten wijken voor nieuwbouw. Het zorgt voor veel onrust, merkte onze verslaggever Joanne Flipse.
Vertragingen gebiedsontwikkeling niet nadelig voor Strijp-S
EINDHOVEN – Als het aan Park Beheer Strijp lag was de gebiedsontwikkeling al in 2022 ten einde gekomen, maar een aantal crisissen gooide roet in het eten. Alhoewel deze niet altijd nadelig hoeven te zijn voor het gebied. Zo heeft ook Strijp-S weten te profiteren van de vertragingen. De einddatum voor de gebiedsontwikkeling in Strijp is weliswaar niet gehaald en verplaatst, maar dit leverde wel nieuwe inzichten en ontwikkelingen voor het gebied op.
De kredietcrisis in 2008 was van grote invloed op de plannen voor de gebiedsontwikkelingen in deze startup campus. De bestaande planning moest uitgesteld worden en er werden nieuwe afspraken gemaakt voor de herontwikkeling. Niet alleen de crisis speelde een rol hierin maar ook marktomstandigheden, bouwproblemen en innovatie zorgden voor uitstel van de plannen.
Deze veranderingen zorgden ervoor dat het Park Beheer Strijp met nieuwe inzichten moest komen voor de inrichting van Strijp-S. Bas Martens, projectmanager Park Beheer Strijp-S, geeft aan dat de nieuwe ontwikkelingen wel positieve gevolgen had. “Vanuit deze nieuwe inzichten is het zo gehete m2 werken ontstaan in Strijp-S.” zegt Bas Martens “Door de aanpassingen in de herinrichting bleven veel gebouwen nog intact, wat leidde tot de verhuur van ruimtes in de gebouwen aan startups en andere bedrijven.” Tot op de dag van vandaag heeft Strijp-S profijt van dit project.
Nadelen voor de eindfase
Op korte termijn zijn deze aanpassingen in de plannen natuurlijk nadelig. Er moet snel geanticipeerd worden op allerlei problemen en dit zorgt voor uitstel. Zo ook voor de laatste bouwfase (fase 4) geldt dat de plannen moesten worden aangepast. Het zou in 2023 van start gaan, maar deze datum is al gewijzigd naar eind 2024/begin 2025.
Discussie over tramverbinding: “We moeten voorkomen dat de volgende generatie in de problemen komt”
EINDHOVEN – In Eindhoven is er volop discussie over de mogelijke aanleg van een nieuwe tramverbinding. Met het oog op de toekomst en de toenemende drukte in het huidige openbaar vervoer, zijn verschillende partijen van mening dat de tramverbinding hier de juiste oplossing voor biedt. Echter is niet elke partij enthousiast over dit plan.
De stad Eindhoven is de laatste jaren hard aan het groeien. Het aantal van ongeveer 250.000 inwoners blijft toenemen door de bouw van 11.000 nieuwbouwwoningen, de extra ruimte voor asielzoekers en de instroom aan werknemers bij grote bedrijven zoals ASML. Het openbaar vervoer wordt mede door deze oorzaken ook steeds drukker, waardoor de gemeente Eindhoven genoodzaakt is om een tramverbinding te overwegen om al deze mensen efficiënter aan het openbaar vervoer te kunnen laten deelnemen. Een nog grotere inzet van bussen, zodat dit probleem wordt opgelost, lijkt niet meer genoeg voor in de toekomst meldt Prorail.
Met de aanleg van een tramverbinding wordt deze druk op de bussen sterk verlaagd. De kans op ongelukken in het verkeer neemt af en er kunnen nog meer mensen tegelijk worden vervoerd. Daarnaast is het ook milieuvriendelijker. Aan de andere kant kost de aanleg een hoop geld en wordt er aanzienlijk wat ruimte in beslag genomen. Vandaar dat dit oproept tot discussie binnen de gemeente.
Zo zegt gemeenteraadslid Rutger Rauws het volgende: “Voor GroenLinks is het niet de vraag of er een tram komt, maar wanneer. We moeten voorkomen dat de volgende generatie in de problemen komt”. Hij doelt hier voornamelijk op de grote toenemende drukte in het openbaar vervoer. De partijen PvdA, D66 en CDA staan welwillend tegenover de uitbreiding van het openbaar vervoer in Eindhoven door middel van een tramverbinding. VVD-fractievoorzitter Lex Janssen snapt deze gedachtegang, maar heeft ook zijn twijfels: “Het is misschien een utopie, maar als we het nu niet laten inpassen, weten we zeker dat het de komende vijftig jaar niet gebeurt. Het moet alleen wel betaalbaar zijn”. Monique Esselbrugge, wethouder mobiliteit, uit ook enige twijfels bij de plannen: “we hebben de opdracht gekregen om een toekomst vast ontwerp te maken. Het is de vraag of de tram nou zo innovatief is
Vanuit Den Haag is er onlangs een grote pot geld vrijgemaakt voor een nieuw busstation en een vrije busbaan naar Veldhoven. Hier is circa 1 miljard euro voor in het vooruitzicht gesteld. Dit project heeft op dit moment de grootste prioriteit, maar in de plannen is er rekening gehouden met het maken van ruimte voor de eventuele treinverbinding. Of de tramverbinding er in de nabije toekomst ook daadwerkelijk komt, zal nog moeten blijken.
Een Houten Jongetje Komt Tot Leven
“Het is jammer dat we elkaar getroffen hebben hier aan de binnenkant van deze walvis”, zegt Gepetto tegen zijn houten zoon tijdens de theatervoorstelling ‘Pinokkio’, gespeeld door Trappaf (leeftijd 6 tot 76 jaar). De Oisterwijkse theatergroep is goed in droge humor afwisselen met de magie van het sprookje. Ondanks een technische storing aan het begin van de laatste voorstelling in het Natuurtheater slaagt amateurgroep Trappaf erin het houten decor en jongetje te laten leven.
Wie de houten jongen Pinokkio als allereerst tot leven wilde wekken, was Gepetto. Door het verlies van zijn vrouw en zoontje, wil de houtbewerker niets liever dan een familie. Zijn wens wordt in vervulling gebracht door drie feeën op voorwaarde dat zijn houten, maar levende zoontje dapper en eerlijk is. Japie Krekel zou hem als zijn geweten hierbij moeten helpen. Samen beleven ze gevaarlijke avonturen met drie straatdieven, een poppentheater onder de ambitieuze Stromboli en op Pleziereiland waar achteraf niet veel plezier valt te beleven. Pinokkio gaat deze tegenslagen aan om zijn vader trots te maken die natuurlijk altijd al trots op zijn houten zoontje is geweest.
Kleine onderbreking
Het eerste kwartier zijn de microfoons van de spelers haperig, waardoor het lastig is je in te leven in het stuk. Volgens oud-medewerker Marianne Keuninks is gehaper voor Trappaf echter een uitzondering: “Dit is hun eerste storing sinds tien jaar.” Na een onderbreking van twintig minuten is de verhaallijn goed te volgen. Wat hierbij helpt, is dat het aantal liedjes bijna op één hand te tellen is. Het stuk wordt dus niet continu onderbroken. De twee nummers die eruit springen zijn op de eerste plaats het lied van de feeën gevolgd door Pleziereiland. Pleziereiland is enorm schattig vanwege de kleine kinderen die meezingen op de grond en de tieners die daaromheen op rotsen staan. Het lied van de feeën is prachtig gezongen en lijkt je aandacht op een magische wijze vast te houden.
Enthousiaste Gepetto
De belangstelling van het publiek vasthouden is iets waar de speler van Gepetto moeiteloos in slaagt. Door zijn oprechte enthousiasme en bekommering om zijn zoon, lijkt het wel alsof de ware Gepetto uit het sprookje is gekropen. Trappafs Pinokkio, gespeeld door een meisje, staat letterlijk te trappelen op zijn beentjes van nieuwsgierigheid en geeft een wat vrolijker beeld van het karakter. Ook Japie Krekels voorzichtige pasjes en haar zenuwachtige handwrijvingen zijn voelbaar voor iedereen. Zij is de eerste die het publiek betrekt bij de show door te vragen aan een kind of die een ander woord voor een gemene baas weet dan ‘bullebak’. Trappaf blijft de vierde wand gedurende het stuk vaker doorbreken, waar de kinderen erg blij van worden. Wie wat minder sprekend is, is een van de feeën. Haar stem klinkt best theatraal, waardoor ze minder ‘echt’ overkomt. Vos, Kat, Das, juf Bregje en Stromboli lijken net als Gepetto één te zijn met hun karakter.
Technische verrassingen
De grootste technische verrassingen voor het publiek zijn het opengaan van het decor, waardoor een huis transformeert in een podium met gordijnen, en de groei van Pinokkio’s neus als hij liegt. Wat jammer is, is dat het met mos begroeide Natuurtheater haast niet
gebruikt wordt. Het had bijvoorbeeld leuk geweest als een kind op Pleziereiland of Kat in een boom geklommen was.
Al met al is Trappafs Pinokkio een verrijking voor je verbeelding. Het stuk wisselt betovering en humor af en blijft bijna consequent geloofwaardig. Interessante rekwisieten zijn er genoeg en van overbodige liedjes is geen sprake. Zoals de baas van Pleziereiland zegt: “Houd ‘t hier wel een beetje netjes, ‘t is hier geen Intents!’
Petitie tegen snelfietspad ASML-Geldrop ingediend na definitieve beslissing
Ilyas Q.
Wijkbewoner Viola van Alphen heeft een petitie ingediend tegen de aanleg van een snelfietspad tussen ASML en Station Geldrop. Omwonenden hebben bezwaar tegen de aanleg van een snelfietspad langs de Dommel, maar de beslissing is al vastgelegd.
In Veldhoven start de bouw van een snelfietspad naar station Geldrop. Met het nieuwe fietspad zou de reis naar werk toegankelijker worden, aldus gemeente Eindhoven. Een aantal buurtbewoners heeft echter bezwaar tegen dit pad, omdat dit het omliggende natuurgebied langs de Dommel zou inperken. Petitiestarter Viola van Alphen: ‘Ik zag tijdens een wandeling langs de Hanevoetplas briefjes dat er een snelfietspad kwam. Er is in de Bennekel al zo weinig groen waar je kunt wandelen.’
Volgens Van Alphen zouden er bomen gekapt moeten worden voor het fietspad. Ze zegt dan ook expliciet: ‘Laat geen groen uitwijken voor verkeer en asfalt. We willen wandelen langs de Dommel en het park.’
Het besluit voor het pad is echter al een half jaar geleden gemaakt. Toch blijft Van Alphen nog volharden. ‘Ik hoop dat de gemeente beseft hoeveel invloed dit pad heeft op het dagelijks leven van deze vijf wijken. Ik hoop dat ze naar de burger willen luisteren, ik vind het ouderwetse politiek dat je niet naar de belangen van de burger luistert als je de openbare ruimte gaat inrichten.’
Alternatieve paden zijn aangeboden, maar de wijkbewoners voelen zich niet serieus genomen. De gemeente Eindhoven wilde verder geen vragen beantwoorden over deze kwestie.
Eindhoven verenigt zich rond asielzoekers in de stad
EINDHOVEN – Met de nieuwe aankondiging dat Eindhoven niet alleen 400, maar maar liefst 900 asielzoekers zal gaan verwelkomen, geeft Eindhoven een krachtig signaal af: een stad die niet bang is om haar grenzen te verleggen en zich in te zetten voor de medemens. Met het nieuwe wetsvoorstel voor de deur is het echter de vraag of dit niet een grotere rol heeft gespeeld in de beslissing van de gemeente.
De nood tot opvang van asielzoekers is de afgelopen tijd weer sterk toegenomen. Onder anderen vanwege de aanhoudende oorlogstoestanden in bijvoorbeeld Oekraïne en Syrië vertrekken er dagelijks duizenden mensen uit hun geboorteland. Een deel van deze mensen gaat in Nederland op zoek naar veiligheid en de kans op een betere toekomst. Dit vraagt dan ook om een goede samenwerking tussen alle gemeentes in ons land ter opvang van deze asielzoekers, zo ook van de gemeente Eindhoven.
Om die reden wil het kabinet met een spreidingswet de gemeenten verplichten om in opvang te voorzien. Vanaf januari 2024 zullen er namelijk 77.000 opvangplekken moeten worden gerealiseerd. Met het wetsvoorstel wordt dit aantal op een juiste manier verspreid over het land, stellen zij. Daarbij zullen gemeenten die een langjarige opvang én honderd bedden méér dan van hen wordt verwacht leveren, een bonus ontvangen. Eindhoven is het wetsvoorstel voor en kondigt aan om nu al op te schalen naar de opvang van 900 asielzoekers.
De gemeente Eindhoven onderneemt nu al actie in de gehele opvangcrisis door niet te wachten op de eventuele nieuwe wet. Het stadsbestuur stelt dat 400 asielzoekers inmiddels geen recht meer doet aan de huidige landelijke asielopgave, en ‘de gemeente een grote maatschappelijke en morele plicht voelt om een bijdrage te leveren aan structurele oplossingen voor menswaardige opvang’. Daarbij laat de gemeente weten in een statement: ‘’We merken dat de saamhorigheid en solidariteit in Eindhoven ten aanzien van de vluchtelingen groot is. Dat blijkt niet alleen uit de steun en medewerking die de gemeente krijgt bij de ongekend snelle realisatie van opvanglocaties, maar ook uit alle burgerinitiatieven in de stad”. Ze geven hiermee een sterk beeld af dat ze erg bekwaam zijn met de asielzoekers en dit hun enige motivatie is, maar met het oog op het nieuwe wetsvoorstel zouden er ook andere beweegredenen kunnen zijn geweest tot het nemen van dit besluit.
Zo’n reden zou bijvoorbeeld te maken kunnen hebben met die te ontvangen bonussen aan gemeenten die asielzoekers opvangen. Zo zou een gemeente die ‘snel’ (binnen drie maanden) en ‘duurzaam’ opvang levert (meer dan honderd plekken voor meer dan vijf jaar), 5000 euro per plek ontvangen. Dit zou voor de gemeente Eindhoven een reden kunnen zijn dat ze nu al zijn opgeschaald naar meer dan het dubbele aantal asielzoekers dan voorheen. Zij zouden met dit aantal hier een flinke bonus voor krijgen. Daarnaast is het wetsvoorstel er nog niet volledig doorheen, wat de gemeente nu al een voorsprong geeft om de juiste voorbereidingen te treffen. Dit zorgt ervoor dat ze een grote kans hebben dat ze aan het ‘snelle’ vereiste gaan voldoen om de maximale bonussen binnen slepen.
Al met al ontstaat er met het besluit van de gemeente Eindhoven een bepaalde ‘win-winsituatie’. Aan de ene kant ogen zij als een solidaire en saamhorige gemeente die in staat voor de hulp aan de medemens, terwijl ze aan de andere kant een flinke bonus binnenslepen, waar niet veel mensen van op de hoogte zijn, door meer dan dubbel zoveel asielzoekers op te vangen.
Nog steeds geen padelbaan in de Reeshof
TILBURG – Er is nog steeds geen zekerheid over Padel+. Er zijn plannen om een padelcentrum te vestigen in de Reeshof, dit zou de grootste van de Benelux moeten worden. Maandag bij de raadsvergadering blijken er nog steeds tegenstanders te zijn voor de padelbanen. De raadsleden konden nog niet kiezen en dus komt er een debat.
De bewoners lieten weten dat het geluid, ook na verhoging van de geluidswand, nog steeds te hoog is. Zo ook Petra de Nijs, omwonende: “Het geluid is nog steeds te hard voor het hebben van een rustige woonwijk. Alleen een veertig meter lange muur kan dit verhelpen.” Volgens de initiatiefnemers is dat niet mogelijk vanwege de kosten.
Gordon Leysner, één van de initiatiefnemers van de padelbaan, zegt al veel te hebben gedaan om de bewoners tegemoet te komen. “We hebben meerdere keren met de bezwaarmakers aan tafel gezeten en hebben daarbij geen halve maatregelen genomen. De wand is al van vier meter naar bijna zeven meter gegaan maar voor sommige bewoners blijkt dit nog steeds niet genoeg.”
In de raadsvergadering hebben de raadsleden nog geen beslissing kunnen nemen en de partijen: CDA, Lijst Smolders en Partij van de Dieren hebben uiteindelijk gestemd voor een debat. Deze zal plaatsvinden op 19 juni.
