Gisteren, op 5 november, zou hij 77 jaar oud zijn geworden. Ondanks dat hij al meer dan twee decennia niet meer onder ons is, blijft de erfenis van Herman Brood springlevend. Zo leeft hij niet alleen voort in zijn muziek en kunst, maar ook op de muren van het oude schoolgebouw van Fontys Journalistiek. 

Wie was Herman brood?

Herman Brood, geboren op 5 november 1946, was een veelzijdig en authentiek figuur. Een man met vele talenten, want zo was hij zanger, kunstschilder, pianist, acteur en schrijver. Hij schilderde kleurrijke en snelle, krachtige werken waar hij vaak met zwarte verf teksten op schreef. Hij maakte veel gebruik van primaire kleuren zoals rood, blauw en geel, en experimenteerde soms met ongebruikelijke materialen zoals koeienmest en injectienaalden. Brood was niet alleen bekend om zijn creativiteit, maar ook om zijn reputatie. Zo stond hij bekend als de ‘Rock ’n’ roll junkie’ en leidde hij een tumultueus leven vol verslavingen aan drugs, alcohol, gokken en vrouwen. Herman eindige zijn leven tragisch op 11 juli 2001 toen hij zelfmoord pleegde door van het Amsterdam Hilton Hotel te springen. Hij liet een afscheidsbriefje achter met de tekst “maar er nog een groot feest van.”

De geboorte van de muurschildering 

In 1966 zette Herman Brood ook voet in het toenmalige schoolgebouw van Fontys Journalistiek aan de Professor Gimbrèrelaan. Oud-docent Wiel Schmetz vertelt dat de school net was verhuisd naar de Prof. Gimbrèrelaan. “Veel studenten waren ongelukkig met de verhuizing, omdat het nieuwe gebouw erg kaal en ongezellig was. Om het gebouw gezelliger te maken, stelde de toenmalige directeur geld beschikbaar,” aldus Schmetz.

Toen twee studenten een interview hadden met Herman Brood vroegen ze hem of hij de kale muur in de aula wilde schilderen. Voor twee flessen drank en duizend gulden stemde Brood hier mee in. Enkele weken later stond hij daar dan. De kale, saaie muur kwam langzaam tot leven. Op zijn typisch Brood-manier ging hij te werk: met een flesje bier en sigaretten in de hand schilderde hij niet alleen de afgesproken vlakken, maar werden ook de deuren mee versierd. Met bierkratten uit de tuin voegde hij accenten toe en gebruikte hij spuitbussen om opvallende gele, blauwe en rode kleuren op de muur aan te brengen. Er verschenen figuren met een microfoon in hun hand en met zwarte verf bracht hij de tekst “talk to me” aan. Dit was het begin van het kunstwerk dat tientallen jaren de aula van de school opfleurde en getuige was van de komst en vertrek van talloze generaties journalisten.

De verhuizing

In februari 2023 is Fontys Journalistiek verhuisd naar een nieuwe locatie. Toen Goijaart van Dijk, medewerker AV-uitleen, dit nieuws enkele jaren geleden voor het eerst hoorde, dacht hij meteen aan het kunstwerk van Herman Brood “Dat staat op een muur, dat is hartstikke zonde,” vertelt van Dijk. 

Hij ging op zoek naar manieren om het kunstwerk mee te laten verhuizen, maar kwam er al snel achter dat dit nog niet zo makkelijk was. “Het bleek om een dragende muur te gaan, waar het hele gebouw op rust. Die kun je niet zomaar weghalen,” aldus Van Dijk. Vervolgens ging hij op zoek naar een manier op de schildering van de muur af te halen “Er zijn een paar kleine testjes gedaan om te kijken wat voor verf er is gebruikt en wat voor ondergrond, maar het bleek dat, om dit project door te zetten, we bijna een miljoen zouden moeten investeren.” Toen bedacht van Dijk om de nalatenschap van Brood in te schakelen. “Het probleem was dat er drie partijen betrokken zijn: Het Herman Brood museum in Zwolle, het voormalige management van Brood en zijn dochter.” Alle drie de partijen had hij benaderd, maar deze partijen zaten elkaar zodanig in de weg dat niemand iets kon betekenen.

Helaas was er dus geen mogelijkheid om het kunstwerk mee te verhuizen, dus heeft de school uiteindelijk besloten om het professioneel te laten fotograferen en een afdruk op ware grote te maken. Op deze manier schittert dit bijzondere kunstwerk toch nog voort in het nieuwe schoolgebouw en blijft de herinnering aan Herman Brood voortleven.

Amsterdam kleurde afgelopen zaterdag voor een avond roze in plaats van rood. Dit deed elk museum dat mee deed aan het jaarlijks evenement ´Museum Nacht´. Ook werden de Amsterdamse musea opgevuld met alcoholische versnaperingen en feestelijke muziek.

De avond is gecreëerd om jongeren te trekken naar het kunstige en culturele landschap van Amsterdam. De opening van de avond ging van start in het Scheepvaart museum. Het publiek mocht starten bij de vertoning No Man is an Island van Toon Rooijnmans. Daarna werden de bezoekers onthaald door een van Nederland haar muzikale beloftes, namelijk Sor.

In het Scheepsvaart museum was de officiële opening, maar dat betekende niet dat je daar moest beginnen. Namen vele het initiatief om bij het drukste museum te beginnen: Het Rijksmuseum. Bij het welkomstcomité kon je een lekker verfrissend wijntje of biertje halen. Want om jongeren te lokken naar musea is alcohol toch wel een must. Ik zelf genoot van een droge witte wijn. Stiekem nam ik mijn drankje mee naar de schilderijen , wat eigenlijk niet toegestaan was. Mijn doel die avond was om een wijntje te benuttigen oog in oog met De Nachtwacht. Helaas verliep mijn plan niet gesmeerd. De beveiliging sprak mij aan; ik moest mijn drankje eerst opdrinken voordat ik verder kon gaan Jammer genoeg haalde ik mijn doel van de avond hierdoor niet, maar het neemt er niet van weg dat ik heb genoten om oog in oog te staan met De Nachtwacht. Het idee dat je eigenlijk na sluittingstijd in het museum staat voelt al opstandig én dat maakt het juist vermakelijk.

In het museum was nog van alles te doen. Je kon schilderen, een trend van Tiktok na filmen of zingen met de schoonmaakvrouwen op de wc. Ik koos het laatste. Samen met de performers (de schoonmaakvrouwen) heb ik gedanst en uitermate hard gezongen. Toch een ander doel gehaald die avond: gezongen en gedanst op het lied ‘Heb je even voor mij’ van Frans Bauer op de wc van het Rijksmuseum.