Welkom in ons liveblog! Hier houden we je op de hoogte van de laatste ontwikkelingen rondom storm Ciarán.
Rifat haalde vijftien mensen levend onder puin in Turkije vandaan, maar zijn vader wist hij niet te redden
Ruim drie weken lang zat Rifat (47) uit Dordrecht in het rampgebied in Turkije. Hij twijfelde geen moment toen hij hoorde dat zijn vader onder het puin lag en reisde af naar zijn geboortestad Iskenderun. Hij haalde er zijn overleden vader op eigen kracht onder het puin vandaan, maar ondervindt daar nu nog steeds de mentale gevolgen van. ,,Ik voelde eerder blijdschap dan verdriet toen ik hem vond. Helen gaat tijd kosten.”
Inmiddels is Rifat terug in zijn woonplaats Dordrecht. Hij probeert er zijn leven weer op te pakken, al gaat dat moeilijk. Niets is meer hetzelfde. Ook hij niet. De beelden die hij heeft gezien en het verlies van zijn vader hebben hem mentaal geschaad. Daar wordt hij sinds kort voor behandeld door een psycholoog. ,,Mijn brein is nu in twijfel of dat wat ik heb gezien en meegemaakt wel écht was”, zegt Rifat.
,,De gebeurtenissen die ik heb meegemaakt blijven door m’n hoofd spoken. Ik krijg het niet uit mijn gedachten. Alles doet mij eraan herinneren.” Daardoor lukt het hem ook niet om zich te concentreren op zijn werk. Na een half uur dwalen zijn gedachten weer af. Dan herinnert hij zich weer het leed waar hij getuige van is geweest.
De stad waar Rifat is geboren en een groot deel van zijn leven heeft doorgebracht, is zwaar aangetast door de verwoestende aardbeving. Het lijkt op een oorlogsgebied. De mensen in onder meer Iskenderun verloren alles in de nacht van 6 februari. Hun huizen, hun spullen maar ook hun dierbaren. De aardbeving heeft ook niet alleen de bewoners van het rampgebied getroffen, maar ook de mensen die daar familie hadden wonen. En dus ook Rifat, die zijn overleden vader zelf onder het puin vandaan heeft gehaald.
De hel
Kort na de aardbeving stapt Rifat in het vliegtuig en reist hij naar de stad Iskenderun, gelegen in de provincie Hatay. Als hij bij zijn ouderlijk huis aankomt kan hij zijn ogen niet geloven. ,,Ik kwam aan in de hel”, zegt hij. De flat waarin zijn ouders woonden blijkt met de grond gelijkgemaakt. Zijn moeder is dan al uit het puin gehaald en ligt met een gebroken rug in het ziekenhuis in de nabijgelegen stad Adana.
Zijn vader ligt echter nog onder de brokstukken. Rifat gaat naar hem op zoek. Als een van de mannen die ook op zoek zijn naar familieleden zijn stem door het puin laat galmen met de vraag of iemand hem hoort, komt er antwoord: ‘Ik hoor je.’ Het is de vader van Rifat. ,,Toen ik zijn stem hoorde kreeg ik een black-out”, zegt Rifat. ,,Ik moest er alles aan doen om hem daaruit te halen.”
Het heft in eigen handen
Officiële hulporganisaties zoals de Turkse rampenbestrijder AFAD zijn niet op locatie. Rifat en zijn jongere broer nemen het heft in eigen handen. ,,Iedereen probeerde op eigen kracht, amateuristisch, mensen te redden”, vertelt hij. ,,We hebben een slijptol en een generator gekregen van een loodgieter. Daar hebben we het ijzer mee gesneden.”
Zes dagen lang, dag en nacht, doet hij er alles aan om de slachtoffers uit het puin van de flat te halen, onder wie dus zijn eigen vader, van wie hij verder niets meer hoort. ,,Om de zoveel tijd liep ik naar beneden om water te drinken en dan viel ik tien á vijftien minuten in slaap bij het vuur dat we hadden branden. Daarna werd ik weer wakker en ging door.”
Hij haalt zestien mensen uit het puin, mensen die op één man na allemaal zijn overleden. Deze overlever overlijdt later in het ziekenhuis. Dan haalt hij een zeventiende slachtoffer onder het puin vandaan: zijn eigen vader. Ook hij leeft dan al niet meer. ,,Ik wilde eerst niet kijken”, vertelt Rifat met trillende stem. ,,Maar daarna dacht ik: ik móet wel kijken. Ik zag dat zijn lichaam nog intact was. Het klinkt misschien gek, maar ik voelde eerder blijdschap dan verdriet. Ik had hem gevonden, heel en niet geplet.”
Het lichaam van zijn vader wordt eerst naar het ziekenhuis gebracht, waar hij officieel dood wordt verklaard. Daarna wordt hij begraven. ,,Ik heb zijn naam zelf op zijn tijdelijke grafsteen geschreven”, vertelt Rifat. ,,Met mijn eigen handen.’’
Op dag zeven van zijn verblijf in Iskenderun reist hij naar Adana om zijn moeder te bezoeken in het ziekenhuis. Hij moet haar vertellen dat haar echtgenoot is overleden. ,,Toen ze me zag begreep ze het, al was ze suf van de pijnstillers die ze had gekregen. Ze vroeg: ‘Heb je je vader gevonden?’ Ik knikte alleen maar. Toen zei ze: ‘Moge hij in vrede rusten’. Ze wist dat ik niet terug zou keren zonder hem te vinden.”
Ondertussen bereikt hulp vanuit officiële organisaties Iskenderun, maar voor Rifats vader dus al veel te laat. De Turkse president Erdogan brengt ruim een maand later een bezoek aan Hatay, waar hij zijn excuses aanbiedt. ,,Als jullie moeilijkheden hebben ondergaan, ondanks dat we er alles aan hebben gedaan (om te helpen, red.), is het onze plicht om vergiffenis te vragen”, zegt Erdogan tijdens zijn toespraak, uitgezonden door de Turkse tak van BBC News. Hij benadrukt ook dat het bij zo’n grote ramp onmogelijk is om tekortkomingen te vermijden. Toch is Rifats teleurstelling in de Turkse staat groot. ,,Hulp had al aanwezig moeten zijn voordat ik daar aankwam. Misschien zou mijn vader dan nog in leven zijn.’’
Afscheid
Dat zijn vader er niet meer is, kan Rifat nog niet geloven. ,,Zijn telefoonnummer staat nog steeds opgeslagen in mijn mobiel”, zegt hij. ,,Ik kan niet begrijpen dat ik hem niet meer kan bellen.” Ook bij de rest van zijn familie heerst ongeloof. ,,Mijn broertje vertelde laatst dat hij onbewust twee kopjes op het aanrecht had gezet, waarvan eentje voor mijn vader. Rond dat tijdstip bezocht hij namelijk altijd mijn broertje.”
Volgens Rifat hebben zij geen afscheid kunnen nemen van hun vader, onder meer omdat ze er nog niet gezamenlijk over hebben gesproken. ,,Onze moeder heeft nu prioriteit. We moeten eerst bij elkaar komen om afscheid van hem te kunnen nemen. Ons brein denkt dat hij nog steeds leeft.”
Het leed
Inmiddels is het alweer twee maanden geleden dat de catastrofe plaatsvond. Ruim 40.000 mensen in Turkije zijn om het leven gekomen. Het leed blijft doorgaan. Niet alleen voor de mensen in het gebied, maar ook voor Rifat zelf. ,,Voor ons is er nog niks voorbij”, zegt hij.
,,We hebben onze vader gevonden en begraven, onze moeder ligt in het ziekenhuis en is aan het herstellen. Maar de moeilijkheden die de mensen daar hebben, gaan door.” Zo hebben zijn moeder, zijn jongere broer en zijn zussen geen eigen huis meer en ervaren ze financiële problemen. ,,Mijn broertje verblijft in het vakantiehuis van mijn schoonmoeder. Mijn ene zusje blijft bij mijn moeder in het ziekenhuis, terwijl de ander in een tent woont. De overheid biedt geen steun meer aan mensen die een woning hebben gevonden. Zij moeten het doen met hun eigen financiële middelen.’’
Het zijn niet alleen de volwassenen die het zwaar hebben, dat geldt ook voor de kinderen. ,,De scholen zijn dicht. Er zijn tenten opgezet op de schoolpleinen, waar de kinderen les kunnen volgen. Daarnaast zijn er vrijwilligers die online lesgeven en er zijn privéscholen – die wel hun deuren geopend hebben – om tijdelijk leerlingen aan te nemen. Maar deze scholen vragen enorm veel geld. Wij hebben ervoor gezorgd dat mijn nichtje drie keer per week les krijgt op zo’n privéschool, zodat ze geen achterstand oploopt en afleiding heeft.” Ook leven de kinderen in angst vanwege de lichte aardbevingen die zich blijven voordoen. ,,Ze rennen elke keer weer gillend en door angst trillend naar buiten.”
De moeilijkheden waarin de familie van Rifat verkeert, hebben groot effect op zijn dagelijks leven en herstel. Hoewel hij zijn familie op allerlei manieren, waaronder financieel, probeert te ondersteunen, voelt hij zich niet op zijn gemak. ,,Ik heb het hier goed. Ik heb een huis en kom niks tekort. Maar ik voel absoluut geen rust. Ik denk continu aan hen”, zegt Rifat. ,,Ik kan niet dineren met mijn gezin. Ik zie dan mijn familie voor me en vraag me af wat en waar ze eten. Zolang ik er niet zeker van ben dat zij ook hebben gegeten die avond, kan ik geen hap door mijn keel krijgen.”
Daarbij blijft Rifat regelmatig geconfronteerd worden met de pijnlijke gevolgen van de aardbeving. Ook als hij bijvoorbeeld door de contactenlijst op zijn telefoon scrolt. ,,Ik keek op mijn telefoon om te zien wie er is overleden en wie nog in leven is’’, zegt Rifat. Terwijl hij dit vertelt, begint hij steeds zachter te praten. ,,Ik heb bijna dertig personen verwijderd uit die lijst. Het waren allemaal familieleden of vrienden. Ze zijn er niet meer.”
Dit artikel is tevens gepubliceerd op AD.nl:
70 jaar Raad voor de Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming
Vandaag viert de Raad voor de Strafrechtstoepassing en Jeugdbescherming (afgekort RSJ) haar 70-jarig bestaan. In deze explainer meer uitleg hierover.
Denk aan tafel bij Nieuwsuur: ‘Zullen we weer gewoon doen Denk?’
De komende dagen volgt Ey!Daily de verkiezingsreeks van Nieuwsuur. Woensdagavond nam Stephan van Baarle, de fractievoorzitter van Denk, plaats aan tafel. De partij zet zich in tegen discriminatie van minderheden, maar toch willen ze ‘regenboogdwang’ bestrijden.
Tijdens de uitzending liet Nieuwsuur een interview met een Turks-Nederlandse, homoseksuele kiezer zien: “Zullen we weer gewoon doen? Ja, denk. Zullen we weer gewoon doen? Een hele lange tijd zijn ze opgekomen voor rechten voor mensen zoals ik en ineens komen ze met deze campagne.”
Het verkiezingsprogramma van Denk bevat verschillende posters. Op één van deze posters zijn onder andere regenboogtassen, -vlaggen en -zebrapaden afgebeeld. Links onderin staat een kind met een verwarde moeder. De moeder zegt: ‘Zullen we weer normaal doen’. De poster zorgde voor veel ophef. Ook de kiezers van Denk zijn in de war. Denk zou namelijk inclusief zijn voor iedereen.
Van Baarle: “Denk bestrijdt elke vorm van discriminatie. Of het nou gaat om huidskleur, geloof of seksuele oriëntatie. Deze poster hebben wij gemaakt, omdat wij zien dat er ook een groep mensen is die voor inclusie is, maar niet mee wil doen met het dragen van een regenboogband of vlag. Deze mensen mogen er volgens ons ook zijn, maar wij stellen dat deze mensen vaak worden weggezet als haatdragend of gezien worden als oubollig. Dat vinden wij niet terecht. Als het omslaat naar een vorm van dwang dan zeggen wij inderdaad ‘zullen we weer gewoon doen?’.”
Volgens de fractievoorzitter is denk er dus echt voor iedereen. Ook deze groep mensen. Maar kan je wel inclusief zijn voor iedereen?
Wisselkoers
Eerder in de uitzending kaart Jeroen Wollaars aan dat de fractievoorzitter recent nog voor verschillende moties die te maken hadden met LHBTIQ+ kwesties heeft gesteund. Een voorbeeld is een motie voor snellere toegang van een hormoonbehandeling voor pubers. In het verkiezingsprogramma staat dat Denk hierop tegen is. Waar de verandering van Denk vandaan komt kan de fractievoorzitter zelf ook niet goed uitleggen. “Het betekent natuurlijk niet dat als je voor een bepaalde motie stemt die in de context van een debat is ingediend ook de reden is dat je een bepaalde motie steunt”, aldus Van Baarle.
Palestina
Over de oorlog tussen Hamas en Israël is de fractievoorzitter wel duidelijk: “ik keur het maken van burgerslachtoffers in alle tonen af. Wat ik van belang vind is dat we het met elkaar moeten hebben over de enige, realistische en vreedzame uitweg. Dat is de eenstaatoplossing met gelijke rechten voor iedereen. Als we zien dat Israël al jaren een apartheidsbeleid voert, de Palestijnen onderdrukt, heet de staat wat ons betreft Palestina.”
Nieuwsuur
De komende dagen volgt Ey!Daily de verkiezingsreeks van Nieuwsuur. 14 lijsttrekkers nemen plaats aan tafel bij Mariëlle Tweebeeke en Jeroen Wollaars. Hier worden ze bevraagd aan de hand van het verkiezingsprogramma en stemgedrag en komen kiezers uit eigen kring aan het woord. Woensdag 1 november nam Stephan van Baarle plaats aan tafel. Donderdag is het de beurt aan de fractievoorzitter van de FVD: Thierry Baudet.
Slachtoffer op leeftijd beland na mishandeling in scootmobiel: ‘Verkeerde plaats op het verkeerde moment’
Twee mannen stonden woensdag terecht voor het mishandelen van een oudere man. De man is meerdere malen gestoken, geslagen en getrapt, zonder dat de daders wisten wie hij was. “Ze hebben zich als beesten gedragen”, aldus de officier van justitie.
Het Openbaar Ministerie eist een gevangenisstraf van vijf jaar plus TBS met dwangverpleging tegen 28-jarige Wesley M., wegens poging tot doodslag. Hij wordt verdacht van het neersteken en mishandelen van een slachtoffer op leeftijd. Reden voor deze agressie had hij eigenlijk niet. “Ik ging mee uit nieuwsgierigheid”, verklaart M.
Hij doelt op de nacht van 16 november. De 21-jarige medeverdachte Andy M. had die avond ruzie met zijn vriendin. De jonge vrouw zou bij haar ex verblijven en zou een PlayStation van één van zijn vrienden hebben meegenomen. De mannen waren onder invloed en besloten samen met twee anderen verhaal te gaan halen.
Het is al laat
Het was al na middernacht toen er werd aangebeld. “Doe maar niet open, want het is al laat”, zei de oudere man, die te gast was in het huis waar Andy’s vriendin verbleef. Hij was die dag jarig en vierde zijn verjaardag. Toch werd de deur open gedaan en het viertal drong binnen. Toen zij de woonkamer binnen kwamen werd er op de man ingeslagen en later ook gestoken met een mes. Na afloop werd het slachtoffer geslagen met een bijl.
Deze mishandeling leidde tot een slagaderlijke bloeding, breuk van oogkas en nog een waslijst aan ander letsel. Als het slachtoffer niet zo snel hulp had gekregen, was hij waarschijnlijk diezelfde avond overleden aan zijn verwondingen.
“Hoe heeft het zo uit de hand kunnen lopen?”, vraagt de rechter zich af. Beide mannen weten daar geen antwoord op. Ze kende de man niet en hadden die avond ook niks tegen hem. “Het was de adrenaline”, verklaart Wesley M.
Niemand iets aangedaan
Het ongegronde geweld van die avond heeft veel indruk gemaakt op het slachtoffer. Niet alleen moet het slachtoffer de rest van zijn leven doorbrengen in een scootmobiel, maar ook op mentaal gebied ondervindt het slachtoffer nog veel hinder. “Hij heeft dagelijks last van herbelevingen”, verklaart zijn advocaat. “Zijn leven lijkt niets meer op wat het was. Hij heeft niemand iets aangedaan. Juist omdat het zo uit het niets kwam, is hij bang voor herhaling. Hij vertrouwt niemand meer.”
Gevaar voor begeleiders
Wesley M. vindt het spijtig voor het slachtoffer, maar wil er niet meer over zeggen. Hij vreest voor de TBS straf die hem misschien te wachten staat. M. is op jonge leeftijd uit huis geplaatst en heeft door de jaren heen een ‘pure haat en woede’ ontwikkeld voor zijn begeleiders. Hij waarschuwt de rechter dan ook voor de veiligheid van de begeleiders in die kliniek. “Ik kan hun geen garantie geven. Ik ben een gevaar voor hen”, vertelt de 28-jarige verdachte, die al eens eerder een begeleider heeft neergestoken. Hij voegt er aan toe dat de kans bestaat dat hij binnenkort zomaar veroordeeld kan worden voor levenslang als hij naar die kliniek gaat.
Dat de kans op herhaling van een strafbaar feit groot is, is volgens de officier van justitie duidelijk naar voren gekomen door de uitspraken die Wesley M . deed tijdens de zitting.
Jeugddetentie
Dit geldt overigens niet voor medeverdachte Andy M. Tegen hem wordt een werkstraf geëist van 180 uur en een voorwaardelijke jeugddetentie van zes maanden. Andy M. wordt alleen verdacht van het mishandelen en niet van het steken.
De uitspraak volgt over twee weken.
Verkiezingsprogramma DENK valt grotendeels nog binnen Vrijheid van Meningsuiting
In het verkiezingsprogramma van DENK zijn een aantal afbeeldingen te zien die beledigend zijn richting andere politici en bepaalde sociale groepen. Toch is er misschien niet sprake van smaad en/of laster. “Het ligt vooral aan de omstandigheden. Vrijheid van meningsuiting wordt nog beter beschermd in politieke context” zegt strafrechtjurist Tommy Straten.
Smaad
Het valt niet onder smaad, smaad is namelijk van toepassing bij bepaalde gedragingen. Bij de tekst: moslimhaat keihard bestraffen gaat het niet om een specifieke gedraging van Wilders. “Al zou men het wel zo kunnen beredeneren” vertelt Straten. Smaad is wanneer er bewuste reputatieschade wordt aanricht bij iemand. “Mocht het geen smaad zijn, dan zou het eventueel nog een eenvoudige belediging kunnen zijn” zegt de jurist. Voor een eenvoudige belediging gelden lichtere eisen. Dat geldt namelijk alleen wanneer het gaat om de belediging van een persoonlijke eigenschap die losstaat van een specifieke gedraging. Het Europese Hof vindt een paar opmerkingen van politieke partijen die enkel schokkeren niet voldoende om de vrijheid van meningsuiting opzij te zetten, maar het kan wel.
Aanzetten tot haat en discriminatie
“Voor de feiten van de LHBTIQ+ afbeelding gelden ook de thema’s groepsbelediging en aanzetten tot haat en discriminatie, maar ook daarbij geldt dat de vrijheid van meningsuiting een zeer belangrijk goed is volgens Het Europese Hof. Enkel in uitzonderlijke gevallen kan er worden ingegrepen” licht Straten toe. “Toch is het uiteindelijk altijd aan de rechter om daar een oordeel over te vellen en dat kan twee kanten op vallen,” vult Straten aan. De omstandigheden zijn doorslaggevend in zo’n situatie. Al zou je over het algemeen ongeveer kunnen zeggen dat het meestal pas echt verkeerd is in een onnodig kritische situatie.
Aanklagen en Ingrijpen
Tommy Straten legt uit: Het is dus mogelijk dat er wordt ingegrepen maar het Hof is daar wel terughoudend mee. Denk bijvoorbeeld aan Geert Wilders met zijn uitspraak: ‘Meer of minder Marokkanen.’ Als burger kan je geen politicus vervolgen, je kan enkel een klaagschrift indienen wanneer je slachtoffer bent. Dat klaagschrift kan vervolgens opgepakt worden door het gerechtshof. Die daarna het OM zou kunnen aansturen om een politicus te vervolgen. Dat is de enige uitzonderingssituatie tenzij je een civielrechtelijke zaak start. Het kan ook zijn dat er zonder een klaagschrift door het OM een politicus vervolgd wordt.
Toenemende zorgen bij vakantie naar Egypte: ‘mensen die echt willen gaan toch wel’
Op reis naar landen rondom oorlogsgebieden; reisorganisaties merken dat reizigers naar landen rondom de Gazastrook veel vragen hebben. Prijsvrij Vakanties en Corendon leggen uit hoe zij omgaan met zo’n situatie.
‘Bij Prijsvrij Vakanties merken we dat best veel mensen zich zorgen maken over hun vakantie naar Egypte. Wij proberen hen zoveel mogelijk op de hoogte te houden over of de reis door kan gaan’ legt Kay van Santvoort, manager van de klantenservice bij Prijsvrij, uit.
Prijsvrij probeert op haar site klanten gerust te stellen. ‘Ondanks de situatie in Israël, kun je nog steeds veilig op vakantie naar Egypte. Mocht de situatie veranderen en heeft dit invloed op jouw reis, dan brengen wij je direct op de hoogte,’ schrijft de organisatie op haar website.
Kleurcode reisadvies
Voor vakantiegangers die willen genieten van de zon in bijvoorbeeld Hurghada of Sharm el Sheikh staat dus vooralsnog niets in de weg. Voor wie het risico toch te groot vindt, is omboeken of annuleren van de vakantie mogelijk, maar dat is niet kosteloos. Zo lang een reis niet wordt afgeraden met het reisadvies, gelden de reguliere boekingsvoorwaarden.
Dat reisadvies komt van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Zij geven advies door middel van kleurcodes. De kleurcode die geldt in het grootste gedeelte van Egypte – waar veel reisorganisaties pakketreizen naar toe organiseren – is geel.
Geel betekent dat er mogelijke risico’s zijn voor dat betreffende gebied. Dit houdt in dat de veiligheidssituatie in dat gebied anders is dan in Nederland. Echter kende deze gebieden kleurcode geel al langere tijd en is dit niet veranderd na het oplaaien van het conflict in de Gazastrook. Andere gebieden in Egypte hebben kleurcode oranje of rood; reizen naar deze gebieden wordt alleen geadviseerd als dit écht noodzakelijk is of wordt zelf volledig afgeraden. Hier is het dan ook wel weer zo dat dit advies eerder ook al van kracht was.
Verhoogde spanningen
Het Ministerie van Buitenlandse Zaken benadrukt dat de situatie in de Gazastrook in Egypte wel heeft geleid tot verhoogde spanningen. In het hele land kunnen gewelddadige demonstraties plaatsvinden. Het Ministerie adviseert reizigers om mensenmassa’s te vermijden.
Corendon houdt, net als Prijsvrij, ook vast aan het reisadvies van het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Pas als er een rood reisadvies geldt, cancelt Corendon de reizen naar Egypte. Audrey Denkelaar, woordvoerder van Corendon, merkt wel dat klanten voorzichtiger zijn met boeken van vakanties naar Egypte. ‘Ik zou gewoon zeggen: kijk hoe je je zelf voelt met zo’n reis. Dat verschilt erg per persoon. Sommigen vinden het risico te groot. Mensen die echt willen gaan toch wel.’
Nieuwe ontwikkelingen
De reisorganisaties laten weten dat het in de gaten houden van de actuele situatie rondom de Gazastrook en in Egypte erg belangrijk is. Zo staat Prijsvrij in nauw contact met lokale autoriteiten ter plaatse en volgen ze de laatste ontwikkelingen op de voet. Persbureau AFP meldde woensdagochtend dat de eerste mensen vanuit de Gazastrook de grens bij Egypte zijn overgegaan.
Hoe de situatie zich verder gaat ontwikkelen en welke invloed dit heeft op vakanties, moet de komende tijd gaan blijken. Het volgen van je eigen instinct bij een reis naar buurlanden van conflictgebieden is blijft hierbij het advies van de reisorganisaties.
Grensovergang met Egypte geopend; eerste Palestijnen verlaten de Gazastrook
De Rafah-grens tussen Gaza en Egypte is geopend voor Palestijnen met een dubbele nationaliteit. Ongeveer 400 Gazanen hebben hiervan gebruikgemaakt. Ook zijn er tientallen zwaargewonden geëvacueerd, dit meldt persbureau AFP.
In de ochtend van woensdag 1 november stonden er al honderden mensen voor de grenspoort te wachten in de hoop dat de poorten naar Egypte werden geopend. Dat de Rafah-grens open gaat is een uitzondering, vertelt Thomas van Gool, projectleider Israël-Palestina van het PAX. ‘’De Egyptische regering heeft verschillende redenen om de Palestijnen buiten het land te houden’’, zegt hij. ‘’De Gazastrook grenst aan de Sinaïwoestijn, daar heeft de Egyptische president al-Sisi geen grip op en de bevolking is daar ontevreden over het beleid. Er is geen ruimte om daar alle vluchtelingen op te nemen vanuit Gaza.”
Internationale druk
De grenzen met de Gazastrook zijn sinds het uitbreken van de oorlog in oktober hermetisch afgesloten. Dat de grens nu wel open gaat is het gevolg van de internationale druk die wordt uitgevoerd op de regio volgens politicoloog Radi Suudi. ‘’In oorlogen zie je dat landen voor hun staatsburgers opkomen. Daarom wordt nu de grens wel geopend in Rafah.’’ Vooralsnog worden alleen Palestijnen met een dubbel paspoort geëvacueerd. ‘’Ik heb nog niet gehoord of er Nederlanders tussen zitten bij de groep Palestijnen die nu over de grens trekken, dat is wel pijnlijk’’, vindt Van Gool. ‘’Zeker nadat demissionair-premier Rutte vorige week nog met de leiders van Israël en Palestina heeft gesproken.’’
Politieke en economische motieven Egypte
De grens tussen Egypte en de Gazastrook is niet altijd open en dat heeft verschillende oorzaken. ‘’Sinds al-Sisi aan de macht is heeft hij de islamitische-politieke beweging het Moslimbroederschap aan banden gelegd’’, zegt Van Gool. ‘’Het Moslimbroederschap is gelieerd aan Hamas en als men de Palestijnen binnenlaat in Egypte kan dat de politieke positie van al-Sisi verzwakken. In Egypte gaat het ook economisch niet goed, dus als daar ook nog eens twee miljoen vluchtelingen bijkomen, kan je je voorstellen dat dat voor onrust gaat zorgen bij de Egyptenaren’’, aldus Van Gool.
